Τον Ιανουάριο του 1835, ο αιδ. John Shipherd και ο αιδ. Asa Mahan, με έπεισαν να πάω στο κολέγιο του Oberlin, Ohio, ως καθηγητής θεολογίας. Έτσι, κατέληξα να περνώ τα καλοκαίρια μου στο Oberlin και τους χειμώνες μου στο New York για αρκετά χρόνια. Σπουδαστές συνέρρεαν στο κολέγιο από κάθε κατεύθυνση.
Ο επιχειρηματίας Arthur Tappan, είχε υποσχεθεί να χρηματοδοτεί το κολέγιο μέχρις ότου δεν θα χρειαζόμασταν πια τη βοήθειά του. Αλλά μόλις είχαμε αρχίσει να οικοδομούμε τα κτίρια κι ακόμα χρειαζόμασταν ένα μεγάλο ποσό χρημάτων, όταν ένα μεγάλο οικονομικό κραχ αποδεκάτισε την επιχείρηση του κ. Tappan και σχεδόν όλους τους άντρες που είχαν συμφωνήσει να υποστηρίξουν τη σχολή.
Για χρόνια, έπειτα απ' αυτό, παλεύαμε με τη φτώχεια. Κάποια στιγμή, δεν μπορούσα να βρω κανένα τρόπο να προμηθεύσω στην οικογένειά μου τα απαραίτητα για το χειμώνα. Η Ημέρα των Ευχαριστιών έφτασε και μας βρήκε τόσο φτωχούς, ώστε έπρεπε να πουλήσω το ταξιδιωτικό μου μπαούλο, το οποίο είχα χρησιμοποιήσει στην ευαγγελιστική μου διακονία, για να αντικαταστήσω μια αγελάδα που είχα χάσει. Ξύπνησα το πρωί της Ημέρας των Ευχαριστιών και έθεσα τις ανάγκες μας ενώπιον του Κυρίου στην προσευχή. Είπα πως εάν δεν ερχόταν βοήθεια, θα υπέθετα ότι ήταν για καλό, και ότι θα ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος με οτιδήποτε ο Θεός ήθελε να κάνει. Πήγα και κήρυξα και απόλαυσα το κήρυγμά μου όπως έκανα πάντοτε. Είχα μια ευλογημένη ημέρα και μπορούσα να δω ότι οι άνθρωποι πραγματικά το απόλαυσαν όσο κι εγώ.
Μετά τη συνάθροιση η σύζυγός μου επέστρεψε στο σπίτι. Όταν έφτασα στην καγκελόπορτα, στεκόταν στην ανοιχτή πόρτα με ένα γράμμα στο χέρι της. Είπε, “Η απάντηση έχει έρθει, καλέ μου,” και μου έδωσε ένα γράμμα που περιείχε μια επιταγή από τον κ. Josiah Chapin της Πρόνοιας, διακοσίων δολαρίων. Ήταν εδώ το προηγούμενο καλοκαίρι με τη σύζυγό του. Δεν είχα αναφέρει τίποτα για τις ανάγκες μας, όπως δεν συνήθιζα ποτέ να τις αναφέρω σε κανέναν. Στο γράμμα έλεγε ότι θα μπορούσα να περιμένω περισσότερα από καιρό σε καιρό. Συνέχισε να μου στέλνει εξακόσια δολάρια το χρόνο, για πολλά χρόνια κι έτσι καταφέρναμε να ζούμε.
Είχαμε μια θαυμαστή αναζωπύρωση όποτε επέστρεφα στο New York. Επίσης είχαμε αναζωπύρωση στο Oberlin συνεχώς. Πολύ λίγοι σπουδαστές ήρθαν χωρίς να στραφούν στο Χριστό.
Είμαι πεπεισμένος ότι τα υψηλότερα επίπεδα της χριστιανικής πνευματικότητας μπορούν να κερδηθούν μονάχα μέσα από μια τρομερά διερευνητική εφαρμογή του νόμου του Θεού στην ανθρώπινη συνείδηση και καρδιά.
Για μια χρονική περίοδο, ήμουν πολύ δυσαρεστημένος από τη δική μου έλλειψη σταθερότητας στην πίστη και στην αγάπη. Ο Θεός δεν με άφηνε να χαλαρώσω στον ίδιο βαθμό όπως κάποιοι άλλοι χριστιανοί. Αλλά συχνά ένιωθα αδύναμος όταν ο διάβολος με πείραζε και συχνά χρειαζόμουν να καθιερώνω ημέρες νηστείας και προσευχής και να περνώ χρόνο εξετάζοντας την δική μου πνευματική ζωή, προκειμένου να διατηρήσω τη στενή κοινωνία με τον Θεό που χρειαζόμουν για τη διακονία της αναζωπύρωσης.
Βλέποντας την κατάσταση της εκκλησίας, έπρεπε να αναρωτηθώ μήπως δεν υπήρχε κάτι πιο υψηλό και πιο σταθερό, από αυτό που η εκκλησία γνώριζε – μήπως υπήρχε μια υψηλότερη μορφή χριστιανικής ζωής. Γνώριζα την “αγιοποίηση” που οι Μεθοδιστές δίδασκαν. Πέρασα ώρες ερευνώντας τις Γραφές και διαβάζοντας οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου σχετικά με αυτό το θέμα, μέχρις ότου πείστηκα ότι πραγματικά υπάρχει μια υψηλότερη και πιο σταθερή μορφή χριστιανικής ζωής – και είναι διαθέσιμη σε κάθε χριστιανό. Αυτό με οδήγησε να κηρύξω δύο κηρύγματα για την “Χριστιανική τελειοποίηση”, όπου στόχευσα να αποδείξω ότι πραγματικά είναι εφικτή σε αυτήν την ζωή. Ήμουν πεπεισμένος ότι το δόγμα της “ολοκληρωτικής αγιοποίησης” (η δυνατότητα των χριστιανών να ζουν χωρίς συνειδητή αμαρτία) ήταν ένα δόγμα μέσα από τη Βίβλο και ότι ο Θεός είχε ήδη καταστήσει διαθέσιμο σε μας έναν τρόπο για να ζούμε σ' αυτήν την κατάσταση.
Τον προηγούμενο χειμώνα που πέρασα στο New York, ο Κύριος έφερε μια μεγάλη ανανέωση επάνω μου. Έπειτα από μια περίοδο συντριβής και αυτοεξέτασης, με οδήγησε σε ευρυχωρία και έκχυσε μια γλυκύτητα στη ψυχή μου, παρόμοια μ' εκείνη που αναφέρει ότι βίωσε ο Edwards. Εκείνο το χειμώνα, πέρασα μια ολοκληρωτική συντριβή – σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλές φορές δεν μπορούσα να συγκρατήσω το δυνατό μου κλάμα για τις αμαρτίες μου αλλά επίσης για την αγάπη του Θεού. Τέτοιες στιγμές ήταν συχνές εκείνο το χειμώνα, και οδήγησαν σε μια μεγάλη ανανέωση της πνευματικής μου δύναμης. Επίσης αύξησαν την αντίληψή μου για το βάθος αυτού που ο Θεός προμήθευσε στους χριστιανούς και για την αφθονία της χάριτός Του.
Γνωρίζω ότι οι απόψεις μου για την “αγιοποίηση” έχουν αποτελέσει το αντικείμενο πολλής κριτικής. Έπειτα από ένα ή δύο χρόνια, η κραυγή για την “τελειοποίηση χωρίς τον νόμο” ακουγόταν και γιαυτό κατηγορηθήκαμε εμείς. Επιστολές γράφτηκαν και εκκλησιαστικές επιτροπές διαβουλεύτηκαν και έγινε μια μεγάλη προσπάθεια για να παρουσιαστούν οι απόψεις μας σαν εντελώς αιρετικές. Σε ολόκληρη τη περιοχή, πολλές εκκλησιαστικές επιτροπές ενέκριναν ψηφίσματα προειδοποιώντας ενάντια στην επιρροή της θεολογίας του Oberlin. Φάνηκε να υπάρχει μια τεράστια συσπείρωση των εργατών του ευαγγελίου εναντίον μας. Αλλά εμείς δεν είπαμε τίποτα.
Η πολιτική που εφαρμόζαμε πάντοτε ήταν να αφήνουμε κάθε αντίδραση ήσυχη. Κοιτάζαμε τη δουλειά μας και πάντα είχαμε τόσους σπουδαστές όσους ήταν αρκετοί για μας. Τα χέρια μας ήταν γεμάτα και ο Θεός πάντοτε μας ενθάρρυνε στο έργο μας.
Στις μέρες μας είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την αντίδραση που συναντήσαμε όταν πρωτο-ιδρύθηκε το κολέγιο. Όμως καμία από εκείνες τις αντιδράσεις δεν αναστάτωσε το πνεύμα μας, ούτε μας έκανε να θέλουμε να αντεπιτεθούμε. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών του καπνού και της σκόνης, της παρανόησης και της εναντίωσης εξωτερικά, ο Κύριος μας ευλογούσε πλουσίως εσωτερικά. Όχι μόνο οι ψυχές μας ευημερούσαν, αλλά είχαμε μια συνεχόμενη αναζωπύρωση – βρισκόμασταν σ΄ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “κατάσταση αναζωπύρωσης”. Οι σπουδαστές μας στρέφονταν στο Χριστό κατά εκατοντάδες και ο Κύριος μας επισκίαζε συνεχώς με τη νεφέλη του ελέους Του. Το Πνεύμα του Θεού μας καθάριζε συνεχώς από χρόνο σε χρόνο, παράγοντας τους καρπούς του Πνεύματος σε αφθονία – αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα και εγκράτεια. Πάντοτε απέδιδα την επιτυχία μας εξ ολοκλήρου στη χάρη του Θεού. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1843, ο Κύριος μου έδωσε άλλη μία λεπτομερή εξέταση και ένα νέο βάπτισμα στο Πνεύμα Του. Ο νους μου ένιωθε το βάρος του θέματος του προσωπικού αγιασμού – και την έλλειψη της δύναμης και της πίστης, της εκκλησίας προς τον Θεό.
Δόθηκα σε πολλή προσευχή. Πήγαινα για ύπνο όσο νωρίτερα μπορούσα, και σηκωνόμουν στις τέσσερις τα ξημερώματα, γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ άλλο και πήγαινα στο γραφείο για να προσευχηθώ. Ήμουν τόσο βαθιά απορροφημένος από την προσευχή, ώστε συχνά συνέχιζα από τις τέσσερις η ώρα έως το πρωινό γεύμα στις οχτώ. Οι ημέρες μου περνούσαν ερευνώντας τις Γραφές. Δεν διάβαζα τίποτε άλλο εκείνον τον χειμώνα, εκτός από την Βίβλο μου, και ένα μεγάλο μέρος της μου φαινόταν καινούριο. Ξανά ο Κύριος φάνηκε πως με πήρε από την Γένεση στην Αποκάλυψη. Με οδήγησε ώστε να δω την σύνδεση των γεγονότων – τις υποσχέσεις, τις προειδοποιήσεις, τις προφητείες και την εκπλήρωσή τους. Ολόκληρη η Γραφή φαινόταν να αστράφτει το φως και τη ζωή του Θεού.
Ακριβώς πριν από αυτό, είχα μια μεγάλη πάλη, ν' αφιερώσω τον εαυτό μου στον Θεό σ' έναν μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο είχα σκεφτεί ποτέ πως θα μπορούσα. Συχνά έθετα την οικογένειά μου στο θυσιαστήριο ενώπιον του Θεού. Αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είχα μια μεγάλη πάλη ώστε να παραδώσω τη σύζυγό μου στο θέλημα του Θεού. Η υγεία της ήταν πολύ κλονισμένη και ήταν εμφανές ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει για πολύ καιρό. Ποτέ δεν είχα δει τόσο καθαρά τι σήμαινε να την αφήσω μαζί με όλα όσα είχα, στο θυσιαστήριο του Θεού. Για ώρες πάλευα στα γόνατα να την παραδώσω, χωρίς καμιά επιφύλαξη, στο θέλημα του Θεού. Αλλά στάθηκα ανήμπορος να το κάνω. Ήμουν τόσο συγκλονισμένος και έκπληκτος απ' αυτό, ώστε κυριολεκτικά ίδρωνα από την αγωνία. Πάλευα και προσευχόμουν έως ότου εξαντλήθηκα και διαπίστωσα πως ήμουν ανίκανος να την παραδώσω. Αλλά αργότερα, στάθηκα ικανός να υποχωρήσω με μια βαθύτερη έννοια, στο τέλειο θέλημα του Θεού. Τότε είπα στον Κύριο ότι είχα τόση εμπιστοσύνη σε Αυτόν, ώστε ήμουν εντελώς πρόθυμος να παραδώσω τον εαυτό μου, τη σύζυγό μου και την οικογένειά μου, όλα σε Αυτόν για να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε.
Κατανόησα την αφιέρωση στον Θεό με μία βαθύτερη έννοια από ποτέ πριν. Πέρασα πολύ χρόνο στα γόνατα ζυγίζοντάς τα όλα αυτά και παραδίδοντας τα πάντα στο θέλημα του Θεού – τις υποθέσεις τις εκκλησίας, την πρόοδο του χριστιανισμού, τη μεταστροφή του κόσμου στον Θεό, ακόμη και τη σωτηρία ή την καταδίκη της ψυχής μου. Στην πραγματικότητα, προχώρησα τόσο πολ,ύ ώστε να πω στον Κύριο με όλη μου την καρδιά, ότι θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε με εμένα ή με όσα μου ανήκαν. Είχα τόση εμπιστοσύνη στη αγαθότητα και στην αγάπη Του, ώστε πίστευα πως δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι στο οποίο θα αντιτιθόμουν. Ένιωσα ένα είδος ευσεβούς τόλμης, λέγοντάς Του αυτό. Τόσο βαθιά και τέλεια ανάπαυση στο θέλημα του Θεού, δεν είχα νιώσει ποτέ πριν.
Παρέδωσα κάθε μου ελπίδα και τα στήριξα όλα σε ένα νέο θεμέλιο. Θυμάμαι να λέω στον Κύριο ότι δεν γνώριζα εάν σκόπευε να με σώσει ή όχι. Δεν με απασχολούσε καθόλου να το ξέρω. Είπα πως αν διαπίστωνα πως με προετοίμαζε για τον ουρανό, εργαζόμενος αγιασμό και αιώνια ζωή στη ψυχή μου, θα συμπέραινα ότι σκόπευε να με σώσει. Αλλά εάν, από την άλλη μεριά, διαπίστωνα πως η ψυχή μου ήταν άδεια από το φως και την αγάπη Του, θα συμπέραινα ότι θεώρησε σοφό και σκόπιμο να με στείλει στην κόλαση – όπως και να είχε, θα δεχόμουν το θέλημά Του. Οι σκέψεις μου αναπαύθηκαν σε μια τέλεια γαλήνη.
Αυτό συνέβη νωρίς το πρωί και κατά τη διάρκεια ολόκληρης εκείνης της ημέρας, φαινόταν πως βρισκόμουν σε μια κατάσταση τέλειας ανάπαυσης, σώμα και ψυχή. Το ερώτημα συχνά προέκυπτε στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια της ημέρας, “Ακόμα εμμένεις στο θέλημα του Θεού;” Έλεγα χωρίς δισταγμό, “Ναι, δεν παίρνω τίποτα πίσω. Δεν έχω κανένα λόγο να πάρω τίποτα πίσω.” Η σκέψη ότι ίσως χανόμουν δεν με κατέθλιβε. Πράγματι, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ημέρας, δεν υπήρχε στο μυαλό μου το παραμικρό ίχνος φόβου, το παραμικρό αίσθημα ενόχλησης. Τίποτα δεν με προβλημάτιζε. Δεν ήμουν ούτε χαρούμενος, ούτε θλιμμένος, ούτε ευτυχισμένος ούτε περίλυπος. Η εμπιστοσύνη μου στον Θεό ήταν τέλεια και το μυαλό μου ήταν τόσο ήρεμο όσο ο ουρανός.
Το βράδυ, η ερώτηση προέκυψε στο μυαλό μου, “Κι αν ο Θεός με στείλει στην κόλαση, τότε τι θα γίνει;” - “Δεν θα μπορούσα να αντιταχθώ σ' αυτό”. - “Αλλά μπορεί να στείλει στην κόλαση κάποιον που δέχεται το θέλημά Του όπως κάνεις εσύ;” Αυτή η ερώτηση απαντήθηκε τόσο σύντομα, όσο προέκυψε μέσα στο μυαλό μου. Είπα, “Όχι, είναι αδύνατο. Η κόλαση δεν θα είναι για μένα κόλαση, εάν δέχτηκα το τέλειο θέλημα του Θεού.” Με αυτό ξεπήδησε μια διάθεση χαράς στο μυαλό μου που συνέχισε να να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο για εβδομάδες και μήνες και χρόνια. Για χρόνια το μυαλό μου ήταν τόσο γεμάτο χαρά ώστε δεν μπορούσα να ανησυχήσω στ' αλήθεια για κανένα θέμα. Οι προσευχές μου όλες φαίνονταν να κατέληγαν πάντα στο, “Ας γίνει το θέλημά Σου.” Φαινόταν σαν όλες μου οι επιθυμίες να συναντιόνταν. Για ό,τι προσευχόμουν, λάμβανα με έναν τρόπο που δεν περίμενα. “Αγιασμός εις τον Κύριον” φαινόταν να χαράσσεται σε όλες μου τις σκέψεις. Είχα τόσο δυνατή πίστη ότι ο Θεός θα εκπλήρωνε το τέλειο θέλημά Του, ώστε δεν ανησυχούσα για τίποτα. Όταν πήγαινα στον Θεό για να διαλεχθώ μαζί του όπως έκανα συχνά, έπεφτα στα γόνατα και μου ήταν αδύνατο να ζητήσω οτιδήποτε άλλο εκτός από το θέλημά του να γίνει στη γη, όπως στον ουρανό. Οι προσευχές μου απορροφώνταν σ' αυτό και συχνά έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελά, τρόπον τινά, στην παρουσία του Θεού και να λέω ότι δεν θέλω τίποτα. Ήμουν εντελώς βέβαιος ότι Εκείνος θα εκπλήρωνε όλα όσα επιθυμούσε – και η ψυχή μου ήταν απόλυτα ικανοποιημένη με αυτό.
Φάνηκε σαν η ψυχή μου να ενώθηκε με τον Χριστό, με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχα σκεφτεί ούτε είχα φανταστεί πριν. Στην πραγματικότητα, ο Κύριος με σήκωσε τόσο ψηλά μακριά από οτιδήποτε είχα ποτέ δοκιμάσει και με δίδαξε τόσα πολλά από τις έννοιες τις Βίβλου, ώστε συχνά έπιανα τον εαυτό μου να Του λέει, “Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι κάτι τέτοιο ήταν αληθινό.” Μου φαινόταν ότι το εδάφιο, “Αρκεί εις σε η χάρις μου” σήμαινε τόσα πολλά, ώστε ήταν άξιο απορίας που δεν το είχα κατανοήσει ποτέ πριν. Έπιανα τον εαυτό μου να λέει, “Θαυμάσια! Θαυμάσια! Θαυμάσια!” όσο αυτές οι αποκαλύψεις μου ανοίγονταν. Πέρασα το υπόλοιπο της χειμερινής διδασκαλίας διδάσκοντας τους ανθρώπους για την πληρότητα που υπήρχε στον Χριστό. Αλλά διαπίστωσα ότι κήρυττα πάνω από τις δυνατότητές της πλειοψηφίας από αυτούς. Οι περισσότεροι δεν με καταλάβαιναν. Υπήρξαν κάποιοι που με κατανοούσαν και ευλογήθηκαν θαυμαστά.
Είχα συχνά νιώσει ανείπωτη χαρά και πολύ βαθιά κοινωνία με τον Θεό, αλλά όλα εκείνα είχαν περιέλθει στη σκιά, κάτω από αυτές τις νέες εμπειρίες. Συχνά έλεγα στον Κύριο ότι δεν είχα ιδέα των θαυμαστών πραγμάτων που αποκαλύπτονταν στο Ευαγγέλιο και της θαυμάσιας χάρης που υπάρχει στον Ιησού Χριστό.
Όταν ο ενθουσιασμός εκείνης της περιόδου άρχισε να ξεθωριάζει και το μυαλό μου ηρέμησε περισσότερο, είδα πιο καθαρά τα διαφορετικά στάδια του χριστιανικού μου βαδίσματος και αναγνώρισα τον τρόπο με τον οποίο συνδέονταν τα πράγματα που είχαν τεθεί από τον Θεό από την αρχή έως το τέλος. Έκτοτε, νιώθω μια θρησκευτική ελευθερία, μια ζωντάνια και απόλαυση στον Θεό και στο Λόγο Του, μια σταθερότητα πίστης ένα ξεχείλισμα αγάπης και ελευθερία που μόνο περιστασιακά βίωνα πριν.
Λίγα χρόνια μετά από αυτήν την περίοδο της ανανέωσης, η αγαπημένη μου σύζυγος πέθανε. Αυτό μου έδωσε μεγάλη θλίψη. Ωστόσο, δεν ένιωσα κανένα γογγυσμό ή αντίδραση στο θέλημα του Θεού. Την παρέδωσα σ' Εκείνον χωρίς οποιαδήποτε αντίσταση. Αλλά ήμουν πολύ θλιμμένος. Την νύχτα αφότου πέθανε, ξάπλωσα στο δωμάτιό μου μόνος μου και μερικοί φίλοι χριστιανοί κάθονταν στο καθιστικό, και αγρυπνούσαν όλη τη νύχτα. Κοιμήθηκα για λίγο στο μεταξύ, και όταν ξύπνησα η σκέψη του πένθους μου, άστραψε στο μυαλό μου με τέτοια δύναμη! Η σύζυγός μου είχε φύγει! Δεν θα την άκουγα ποτέ ξανά να μιλάει, ούτε θα έβλεπα το πρόσωπό της! Τα παιδιά της ήταν ορφανά από μητέρα! Τι θα έκανα; Το κεφάλι μου γύριζε λες και είχα χάσει το μυαλό μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου αναφωνώντας, “Θα τρελαθώ αν δεν μπορέσω να αναπαυθώ στον Θεό.” Ο Κύριος σύντομα ηρέμησε το μυαλό μου, αλλά ακόμα κατά περιόδους κύματα θλίψης έρχονταν επάνω μου που σχεδόν με καταλάμβαναν.
Μια μέρα ήμουν στα γόνατα, διαλεγόμενος με τον Θεό γι αυτό το θέμα, όταν ξαφνικά φάνηκε να μου λέει, “Αγαπούσες τη σύζυγό σου;” “Ναι,” είπα. “Λοιπόν, την αγαπούσες για εκείνην ή για σένα; Αγαπούσες εκείνην ή τον εαυτό σου; Αν την αγαπούσες για το καλό της, γιατί είσαι τόσο θλιμμένος που είναι μαζί Μου; Δεν θα έπρεπε η ευτυχία της κοντά Μου να σε κάνει να χαίρεσαι αντί να γογγύζεις, αν την αγαπούσες για το καλό της;”
Ποτέ δεν μπόρεσα να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα όταν άκουσα αυτά τα λόγια. Ολόκληρη η ψυχική μου διάθεση άλλαξε στιγμιαία. Από εκείνη τη στιγμή, η θλίψη έφυγε για πάντα. Δεν σκεφτόμουν πια τη σύζυγό μου νεκρή, αλλά ζωντανή και μέσα στη δόξα του ουρανού. Η πίστη μου ήταν τόσο ισχυρή και η διάνοιά μου ήταν τόσο γεμάτη από το φως το Θεού, που φάνηκε σαν να μπορούσα να εισέλθω στην ίδια πνευματική κατάσταση που βρισκόταν κι εκείνη, στον ουρανό. Ένιωσα σαν να βίωνα την ίδια κατάσταση βαθιάς και αδιάσπαστης ανάπαυσης μέσα στο τέλειο θέλημα του Θεού. Μπορούσα να δω ότι αυτό ήταν το απόσταγμα του ουρανού, και το ένιωσα μέσα στην ίδια μου την ψυχή. Δεν έχασα ποτέ μέχρι σήμερα την ευλογία από εκείνη την πνευματική κατάσταση.
Αυτές είναι εμπειρίες μέσα στις οποίες έχω ζήσει πολύ συχνά από τότε. Αλλά όσον αφορά το κήρυγμα, έχω διαπιστώσει ότι πουθενά δεν μπορώ να κηρύξω αυτές τις αλήθειες και να γίνω κατανοητός, εκτός από ένα πολύ μικρό ποσοστό. Έχω διαπιστώσει ότι πολύ λίγοι εκτιμούν αυτές τις διδαχές της πληρότητας της σωτηρίας του Χριστού, επάνω στις οποίες η ψυχή μου ευχαριστιέται να τρέφεται. Οπουδήποτε αναγκάζομαι να κατέβω στο σημείο στο οποίο βρίσκονται οι άνθρωποι, προκειμένου να γίνω κατανοητός, έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότερες εκκλησίες βρίσκονται σε τόσο χαμηλή κατάσταση ώστε είναι εντελώς ανίκανες να κατανοήσουν αυτές που θεωρώ ως τις πολυτιμότερες αλήθειες ολόκληρου του Ευαγγελίου.
Όταν κηρύττω σε άπιστους αμαρτωλούς, είμαι αναγκασμένος, φυσικά, να πάω πίσω στην αρχική διδασκαλία. Με την εμπειρία μου, έχω περάσει προ πολλού αυτά τα αρχικά στοιχεία, ώστε να μην μπορώ να ζω με εκείνες τις αλήθειες. Ωστόσο, πρέπει να τις κηρύξω σε όσους δεν έχουν σωθεί, ώστε να τους δω να στρέφονται στο Χριστό. Αλλά μόνο κατά περιόδους βρίσκω ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο να εκχύσω στους χριστιανούς την πληρότητα που η ίδια μου η ψυχή βρίσκει στον Χριστό. Ακόμη κι εδώ στο Oberlin, η πλειοψηφία των πιστών δεν αγκαλιάζει κατανοώντας τες, αυτές τις αλήθειες. Δεν αντιτάσσονται σε αυτές, και όσο μπορούν να τις κατανοήσουν, πείθονται σε αυτές. Αλλά όσον αφορά τις εμπειρίες τους, αγνοούν τις υψηλότερες και πιο πολύτιμες αλήθειες του Ευαγγελίου της σωτηρίας, μέσα στον Ιησού Χριστό.
Tέλος όλων των κεφαλαίων της σειράς. αυτής, της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, που δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου