Όχι μακριά από το Evans’ Mills ήταν ένας συνοικισμός αποίκων κι εκεί υπήρχε μια γερμανική εκκλησία, η οποία αριθμούσε πολλά μέλη, αλλά δεν είχε κήρυκα ούτε τακτικές συναθροίσεις. Μια φορά το χρόνο, ερχόταν ένας εργάτης του Ευαγγελίου και τελούσε το βάπτισμα και το δείπνο του Κυρίου. Έχριε τα παιδιά τους και, αφού είχαν λάβει την κοινωνία, θεωρούσαν δεδομένο ότι ήταν Χριστιανοί και ότι όλοι ήταν σωσμένοι.
Μου ζήτησαν να πάω εκεί και να κηρύξω. Συμφώνησα, και κήρυξα την πρώτη φορά, αυτήν την περικοπή από την Αγία Γραφή: “Ζητείτε ... τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον.”
Ολόκληρος ο συνοικισμός συγκεντρώθηκε σύσσωμος στο σχολικό κτίριο όπου γινόταν η λατρεία, το οποίο γέμισε μέχρι έξω. Μπορούσαν να καταλάβουν καλά την αγγλική γλώσσα. Ξεκίνησα, εξηγώντας τους τι δεν είναι ο αγιασμός. Κάτω από τον τίτλο αυτόν, πήρα όλα όσα θεωρούσαν ότι ήταν Χριστιανισμός και τους έδειξα ότι δεν ήταν καθόλου αγιασμός. Δεύτερον, τους εξήγησα τι είναι ο αγιασμός. Τρίτον, τους εξήγησα τι σημαίνει “... θέλει ιδεί τον Κύριον.” Και μετά από αυτά, γιατί εκείνοι που δεν είχαν αγιασμό δεν θα μπορούσαν ποτέ να εισέλθουν στην Παρουσία του Θεού, ούτε να γίνουν αποδεκτοί από Αυτόν. Έπειτα, τελείωσα με κάποια χαρακτηριστικά σχόλια, που είχαν ως σκοπό να κάνουν το θέμα αυτό πλήρως κατανοητό. Και πραγματικά έγινε, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Η μάχαιρα του Κυρίου τους έκοβε από τα δεξιά και από τα αριστερά.
Μέσα σε λίγες ημέρες, ολόκληρος ο συνοικισμός ένιωθε τον έλεγχο του Κυρίου. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας και καθένας βρίσκονταν σε αγωνία, νιώθοντας ότι δεν είχαν καθόλου αγιασμό. Έπειτα από δική τους παράκληση, κανόνισα μια συνάντηση για εκείνους που επιζητούσαν τον Θεό. Αυτό έλαβε χώρα κατά την περίοδο της συγκομιδής. Πραγματοποίησα μια συνάντηση στη μία η ώρα μετά το μεσημέρι, και βρήκα τον χώρο κυριολεκτικά κατάμεστο. Οι άνθρωποι είχαν παρατήσει κάτω τα γεωργικά τους εργαλεία και είχαν έρθει στη συνάντηση.
Αυτή η αναζωπύρωση ανάμεσα στους Γερμανούς, οδήγησε στην μεταστροφή ολόκληρης της εκκλησίας στον Χριστό και, πιστεύω, σχεδόν ολόκληρης της κοινότητας. Ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αναζωπυρώσεις που έχω δει ποτέ.
Ενώ υπηρετούσα εκεί, το πρεσβυτέριο κλήθηκε από κοινού για να με χειροτονήσει, το οποίο έκαναν. Κατά τη διάρκεια της αναζωπύρωσης στο Evans’ Mills, υπήρχε ένα θαυμάσιο πνεύμα προσευχής ανάμεσα στους χριστιανούς, και αληθινή ενότητα. Η μικρή Κογκρεγκασιοναλιστική εκκλησία, αμέσως μόλις είδε τα αποτελέσματα του κηρύγματός μου, ανέκαμψε και συσπειρώθηκε γύρω από από την αναζωπύρωση όσο καλύτερα μπορούσε. Πραγματικά αυξήθηκαν στη χάρη και στην επίγνωση του Χριστού, κατά τη διάρκεια εκείνης της αναζωπύρωσης.
Έδωσα μεγάλη έμφαση στην προσευχή, ως ουσιαστική προϋπόθεση για την αναζωπύρωση. Η εξιλέωση δια του Χριστού, ο θάνατός Του και η ανάσταση, η μετάνοια, η πίστη και όλα τα υπόλοιπα βασικά δόγματα συζητήθηκαν όσο το δυνατόν πιο λεπτομερειακά, και έφεραν αποτελέσματα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησα, ήταν απλά κηρύγματα, συναθροίσεις προσευχής, ατομικές προσευχές, προσωπικές συζητήσεις και ιδιαίτερες συναντήσεις για εκείνους που αναζητούσαν τον Θεό. Δεν χρησιμοποίησα άλλες μεθόδους. Και δεν υπήρξε κανένα φαινόμενο φανατισμού ή διχοστασίας ή αίρεσης. Στην πραγματικότητα, εκείνη η αναζωπύρωση, δεν κατέληξε ποτέ σε τίποτα το προβληματικό ή το καταστρεπτικό, απ΄ όσο γνωρίζω. Εντούτοις, υπήρξε αρκετά έντονη αντίδραση, κατά περιόδους. Ένα πράγμα που προστέθηκε σ' αυτή την αντίδραση, ήταν το ότι η περιοχή εκείνη ήταν ένα είδος “καμμένης γης” (πνευματικά μιλώντας). Μερικά χρόνια νωρίτερα, ένας άγριος ενθουσιασμός είχε περιέλθει, τον οποίο αποκάλεσαν αναζωπύρωση, αλλά που αποδείχτηκε ότι ήταν πλάνη. Προφανώς, η συναισθηματικότητά τους είχε φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα, που προκάλεσε μια φοβερή αντίδραση, και πολλοί έμειναν με την εντύπωση ότι ο Χριστιανισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια παραίσθηση. Κατά συνέπεια, ένιωσαν δικαιολογημένοι να αντιδρούν σε οτιδήποτε έστω έμοιαζε με αναζωπύρωση.
Διαπίστωσα ότι είχε αφήσει πίσω κάποιες γελοίες συνήθειες, ανάμεσα στους Χριστιανούς. Για παράδειγμα, στις συναθροίσεις προσευχής, κάθε πιστός ένιωθε πως ήταν καθήκον του να κάνει οποιαδήποτε ομολογία ενώπιον του Χριστού. Έπρεπε να “σηκώσει τον σταυρόν αυτού” και να πει κάτι στη συνάντηση. Κάποιος απ' αυτούς μπορούσε να πει: “Έχω ένα καθήκον να επιτελέσω. Ομολογώ ότι ο Χριστιανισμός είναι καλός, αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν τον απολαμβάνω προς το παρόν. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερα να πω, αλλά ελπίζω όλοι να προσευχηθείτε για μένα.” Κατόπιν, κάποιος άλλος μπορούσε να σηκωθεί και να πει κάτι παρόμοιο: “Ο Χριστιανισμός είναι καλός, αλλά δεν τον απολαμβάνω. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, αλλά πρέπει αν κάνω το καθήκον μου. Ελπίζω όλοι σας να προσευχηθείτε για μένα.” Κι έτσι περνούσε η ώρα. Φυσικά οι άπιστοι θα χλεύαζαν αυτές τις συναθροίσεις.
Ήταν αρκετά γελοίο. Αλλά, κάπως έτσι πίστευαν πως μια συνάθροιση προσευχής έπρεπε να μοιάζει, κι έτσι για να γλυτώσουμε απ' αυτό έπρεπε να κάνω κάθε συνάθροιση, συνάντηση “κηρύγματος”. Όταν μαζευόμασταν όλοι μαζί, ξεκινούσα ψάλλοντας κι έπειτα προσευχόμουν. Καλούσα έπειτα ονομαστικά ένα ή δύο άλλους να προσευχηθούν. Κατόπιν διάβαζα μια περικοπή και μιλούσα για λίγο. Όταν έβλεπα ότι αυτό είχε κάποιο αντίκτυπο επάνω τους, σταματούσα και ζητούσα από έναν ή δύο να προσευχηθούν, ώστε το μήνυμα να εισχωρήσει μέσα στις καρδιές τους. Συνέχιζα έπειτα να μιλάω κι ύστερα από λίγο, σταματούσα ξανά και ζητούσα από ένα ή δύο ακόμη να προσευχηθούν. Μ' αυτόν τον τρόπο απέφυγα να ανοίγω συναθροίσεις για τις 'ομολογίες' τους. Μπορούσαν μετά να γυρίσουν στα σπίτια τους, χωρίς να νιώθουν πως είχαν παραμελήσει το καθήκον τους να ομολογήσουν για τον Θεό. Κι έτσι τελειώσαμε μ' εκείνη την ανόητη συνήθεια, να οργανώνουν συναντήσεις που προκαλούσαν τόσο πολύ γέλιο και εμπαιγμό ανάμεσα στους απίστους.
Εφόσον η αναζωπύρωση κυριάρχησε ολοκληρωτικά, κάθε εναντίωση έπαυσε εντελώς, όσο μπορούσα να πω. Πέρασα πάνω από έξι μήνες εκεί και στο Antwerp, μοιράζοντας τον χρόνο μου ανάμεσα στις δυο περιοχές, και προς το τέλος δεν άκουσα καμία φανερή εναντίωση.
Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών που υπηρέτησα σ' εκείνη την περιοχή, πήγαινα καβάλα στην πλάτη ενός αλόγου από συνοικισμό σε συνοικισμό προς διάφορες κατευθύνσεις, και κήρυττα το Ευαγγέλιο όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Όταν άφησα το Adams, η υγεία μου ήταν αρκετά εξασθενημένη. Έβηχα αίμα και οι φίλοι μου πίστευαν ότι θα ζούσα μόνο για σύντομο διάστημα. Ο κ. Gale, μου είπε να μην επιχειρήσω να κηρύξω περισσότερο από μια φορά την εβδομάδα, και να διασφαλίσω ότι δεν θα μιλούσα για περισσότερο από μισή ώρα κάθε φορά. Αλλά αντ' αυτού, πήγαινα από σπίτι σε σπίτι, παρακολουθούσα συναθροίσεις προσευχής και κήρυττα κάθε μέρα και σχεδόν κάθε βράδυ, για ολόκληρη εκείνη την περίοδο. Προτού περάσουν έξι μήνες, η υγεία μου είχε πλήρως αποκατασταθεί, οι πνεύμονές μου ήταν υγιείς, και μπορούσα να κηρύττω για δυόμισι ώρες ή και περισσότερο, χωρίς να νιώθω καμία κούραση. Νομίζω ότι τα κηρύγματά μου διαρκούσαν κατά μέσο όρο περίπου δύο ώρες. Κήρυττα σε ανοιχτούς χώρους, κήρυττα σε σιταποθήκες, κήρυττα σε σχολικά κτίρια, και μια έξοχη αναζωπύρωση απλώθηκε σε ολόκληρη εκείνη την περιοχή.
Κατά τη διάρκεια της διακονίας μου ιδιαίτερα στην αρχή, συχνά επικρινόμουν από άλλους κήρυκες λόγω του τρόπου που κήρυττα. Με αποδοκίμαζαν γιατί εξηγούσα τις ιδέες μου χρησιμοποιώντας καθημερινές καταστάσεις, όσο πιο συχνά μπορούσα. Ανάμεσα σε αγρότες και τεχνίτες και άλλους εργαζόμενους, δανειζόμουν εικόνες από τις διάφορες ασχολίες τους. Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα που θα καταλάβαιναν – λέξεις που χρησιμοποιούσαν συχνά.
Προτού στραφώ στον Χριστό ήταν διαφορετικά. Στο γραπτό και προφορικό λόγο, κάποιες φορές χρησιμοποιούσα κομψή γλώσσα. Αλλά όταν ξεκίνησα να κηρύττω το Ευαγγέλιο, ανησυχούσα τόσο να γίνω κατανοητός, ώστε προσπαθούσα να εκφράζω τις σκέψεις μου με όσο πιο απλή γλώσσα μπορούσα.
Εργάτες του Ευαγγελίου μου έλεγαν, “Γιατί δεν χρησιμοποιείς γεγονότα από την αρχαία ιστορία, ώστε να παρουσιάζεις με πιο αξιοπρεπή τρόπο τις ιδέες σου;” Τους είπα ότι δεν ήθελα η ίδια η εικόνα να απασχολήσει το μυαλό των ανθρώπων, αλλά μάλλον η αλήθεια την οποία προσπαθούσα να τους κάνω να κατανοήσουν. Είπα πως ο στόχος μου δεν ήταν να δημιουργήσω ένα ύφος ρητορικής που θα υψωνόταν πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων, αλλά γίνω κατανοητός.
Συνήθιζαν να παραπονιούνται ότι αφαιρούσα κάθε αξιοπρέπεια από τον άμβωνα, ότι ήμουν ντροπή για τη διακονία, ότι μιλούσα σαν ένας δικηγόρος σε μπαρ και ότι μιλούσα στους ανθρώπους με γλώσσα κοινή. Παραπονούνταν ότι έλεγα “εσείς” αντί “αυτοί” όταν κήρυττα για την αμαρτία και τους αμαρτωλούς. Μου είπαν ακόμη, ότι έλεγα “κόλαση” με τόση έμφαση, που συχνά συγκλόνιζα τους ανθρώπους. Έλεγαν ότι πίεζα τους ανθρώπους να ανταποκριθούν αμέσως, σαν να μην είχαν ούτε ένα λεπτό ζωής μπροστά τους, και κάποιες φορές έλεγαν ότι κατέκρινα τους ανθρώπους. Αφού κήρυξα για κάποιο διάστημα και ο Θεός είχε εκχύσει την ευλογία του παντού όπου πήγα, συνήθιζα να λέω στους εργάτες του Ευαγγελίου ότι δεν τολμούσα να κάνω τις αλλαγές που ήθελαν. Είπα, “Δείξτε μου τους καρπούς της διακονίας σας. Αν μπορείτε να αποδείξετε από τα αποτελέσματά σας ότι έχετε βρει έναν καλύτερο τρόπο, τότε θα υιοθετήσω τις απόψεις σας.” Τους έλεγα: “Θέλω να βελτιωθώ όσο γίνεται, αλλά ποτέ δεν θα υιοθετήσω τον τρόπο που κηρύττετε εκτός εάν δω αποδείξεις ότι εσείς είστε σωστοί κι εγώ λάθος.”
Συχνά παραπονούνταν ότι ήμουν ένοχος επαναλήψεων στο κήρυγμά μου. Θα έπαιρνα την ίδια σκέψη και θα τη γυρνούσα ξανά και ξανά, και θα την παρουσίαζα με διαφορετικούς τρόπους. Τους έλεγα ότι ένιωθα πως ήταν απαραίτητο να το κάνω αυτό, για να γίνω κατανοητός. Έπειτα έλεγαν ότι οι μορφωμένοι άνθρωποι ανάμεσα στο εκκλησίασμά μου θα έχαναν το ενδιαφέρον τους. Αλλά τα γεγονότα σύντομα τους έκαναν να σιωπήσουν. Διαπίστωσαν ότι μέσα από το κήρυγμά μου, δικαστές και δικηγόροι και μορφωμένοι άνθρωποι στρέφονταν στον Χριστό, αλλά μέσα από τις δικές τους μεθόδους κάτι τέτοιο δεν συνέβη σχεδόν ποτέ.
Συνεχίζεται........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου