Άκου τον Θεό κατά λέξη (4) Iωνάθαν

«Η ψυχή του Ιωνάθαν συνεδέθη μετά της ψυχής του Δαβίδ, και ηγάπησεν αυτόν ο Ιωνάθαν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Και πα­ρέλαβεν αυτόν ο Σαούλ εκείνην την ημέραν και δεν αφήκεν αυ­τόν να επιστρέψη πλέον εις τον οίκον του πατρός αυτού. Τότε ο Ιωνάθαν έκαμε συνθήκην μετά του Δαβίδ, διότι ηγάπα αυτόν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Και εκδυθείς ο Ιωνάθαν το επένδυμα το εφ’ εαυτόν, έδωκεν αυτό εις τον Δαβίδ και την στολήν αυτού, έ­ως και αυτό το ξίφος αυτού και το τόξον αυοτύ και την ζώνην αυ­τού» (Α΄ Σαμουήλ 18:1-4).

Εδώ βρίσκουμε μια όμορφη εικόνα μπροστά μας! 
Η αγάπη εκ­δύεται όλα τα ενδύματα και τη στολή της, για να την ενδυθεί ε­κεί­νος, τον οποίον συμπαθεί.

Μεταξύ του Σαούλ και του Ιωνάθαν διαφαίνεται μ’ αυτή την ευ­καιρία μια μεγάλη διαφορά:
 ο Σαούλ πήρε το Δαβίδ στο σπίτι του, για να δοξάσει τον εαυτό του. 
Τίμησε τον εαυτό του, συ­μπε­ρι­λαμβάνοντάς τον στους ήρωές του. 
Ο Ιωνάθαν όμως εκδύθηκε, για να ενδυθεί ο Δαβίδ και να τιμήσει εκείνον. 
Αυτή ήταν αγάπη με τον πλέον εκφραστικό τρόπο!

Ο Ιωνάθαν παρακολούθησε αγωνιωδώς μαζί με τους στρα­τι­ώ­τες του Ισραήλ την έκβαση της μάχης με τον Γολιάθ (Α΄ Σα­μου­ήλ 17).
 Είδε τον Δαβίδ να εξέρχεται, για να συναντήσει αυτό το φο­βε­ρό εχθρό, του οποίου ανάστημα, δύναμη και επαρμένα λό­για γέ­μι­ζαν τις καρδιές του λαού με τρόμο. Παρακολούθησε ε­πί­σης, πώς κα­τατροπώθηκε αυτός ο αλαζόνας γίγαντας με το χέρι της πί­στης. Τε­λικά συμμμετείχε μαζί με το λαό σ’ αυτή τη λαμ­πρή νί­κη.

 Αυτό όμως δεν ήταν όλο. 
Δεν ήταν απλά η νίκη, η οποία γέ­μι­ζε την καρδιά του Ιωνάθαν, αλλά και το πρόσωπο του νικητή. Δεν έβλεπε μόνο το εκτελεσμένο έργο, αλλά τον εκτελεστή του έρ­γου. Ο Ιωνάθαν δεν αρκέστηκε να πει: «Δόξα στον Θεό! Ο γί­γα­ντας είναι νεκρός. Σωθήκαμε κι επιστρέφουμε κα­θη­συ­χα­σμέ­νοι στο σπίτι μας με χαρά για τη νίκη». Όχι, ένιωθε να τον ελκύει το πρόσωπο του νικητή. Έτσι συνδέθηκε η ψυχή του με την ψυ­χή του Δαβίδ. Όχι πως υποτιμούσε την επιτυχία, απέδιδε όμως με­γα­λύ­τερη τιμή στο νικητή παρά στη νίκη. Γι’ αυτό έβγαλε με χα­ρά τα ενδύματα και τη στολή του, και την έδωσε στον Δαβίδ, τον οποίο αγαπούσε.

Βρίσκουμε σ’ αυτή την απλή ιστορία ένα δίδαγμα, αλλά και μια σοβαρή μομφή. 
Τείνουμε ν’ ασχολούμαστε περισσότερο με τη σωτηρία μας παρά με τον Σωτήρα! Συλλογιζόμαστε πε­ρισ­σό­τε­ρο τη σωτηρία παρά τον Σωτήρα, ο Οποίος την απέκτησε με τί­μημα τη ζωή Του! 
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Θεός θέλει να χαι­ρό­μα­στε για τη σωτηρία. 
Θα πρέπει όμως να σταματήσουμε ε­κεί; 
Δεν θα έπρεπε να είμαστε πρόθυμοι να «εκδυθούμε», για να τι­μή­σουμε Εκείνον, ο Οποίος κατέβηκε για μας στο χώμα του θα­νά­του;
 Εκείνος είναι άξιος να Του παραδοθούμε με όλα όσα εί­μα­στε και έχουμε.
 Για Εκείνον δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα πο­λύ πολύτιμο ή πολύ ακριβό. Αυτό ειδικότερα, επειδή δεν ζητά τί­ποτα από εμάς!

Ο Δαβίδ δεν ζήτησε από τον Ιωνάθαν τη στολή ή το ξίφος του. Εάν θα το έκανε, θα είχε αποκρύψει όλη την ωραιότητα αυ­τής της σκηνής. Όχι, ήταν μια εντελώς οικειοθελής πράξη της α­γά­πης του Ιωνάθαν. Ξέχασε τον εαυτό του και σκεπτόταν μόνο τον Δαβίδ. Έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει με μας σχετικά με τον Χρι­στό, τον αληθινό Δαβίδ. Η αγάπη χαίρεται να «εκδύεται» για ό­ποιον αγαπά.

«Εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν. Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, δια τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύ­βα­λα δια να κερδήσω τον Χριστόν»(Φιλιππησίους 3:7.8).

Ω Θεέ, δώσε μας περισσότερο αυτό το πνεύμα! Είθε οι καρ­δι­ές μας να ελκύονται περισσότερο προς τον Χριστό και να συν­δέ­ονται μαζί Του σε μια εποχή κούφιων ομολογιών και κενών τύ­πων! Είθε να είμαστε πλήρεις Πνεύματος Αγίου, ώστε να προ­σκολ­λώμαστε με αληθινή απόφαση καρδιάς στον Κύριο και Σω­τή­ρα μας!
Συνεχίζεται…
C. H. Mackintosh Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ
Aφήστε μας  παρακάτω το δικό σας σχόλιο για το θέμα αυτό