Η δόξα του Κυρίου

Η πρώτη θεμελιώδης αρχή του Χριστιανισμού θέτει τον χριστιανό σε μια εντελώς νέα βάση, διατηρεί ταυτόχρονα όμως πλήρως την ευθύνη του ανθρώπου. Αυτή η θεμελιώδης αρχή, η βάση κάθε χριστιανικής αλήθειας είναι, ότι υπάρχει ένας Μεσίτης,  μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Ένας Άλλος μεσίτευσε και πήρε πάνω Του την υπόθεση του ανθρώπου, γιατί δεν μπορούσε μόνος του να πλησιάσει τον Θεό. 
Διαμόρφωσε επίσης τη βάση, για να είναι ο άνθρωπος ευάρεστος στον Θεό.

Εδώ μας παρουσιάζονται δυο πράγματα ως συνέπειες αυτού του γεγονότος. Πρώτον: «Όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β΄ Κορ. 3:17), η ελευθερία της χάριτος, και έπειτα είμαστε επιστολή Χριστού «εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζώντος»(εδ. 3). Είμαστε! Όχι μόνο πρέπει να είμαστε. 

Μολονότι εμείς καθαυτοί είμαστε πλήρως ατελείς και ελλειμματικοί, κάθε χριστιανός είναι επιστολή Χριστού σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Πνεύματος. Ωστόσο κάποιοι σκέπτονται φυσικά: «Αφού λοιπόν είναι έτσι, δεν ξέρω πώς να θεωρώ τον εαυτό μου. Δεν βλέπω μέσα μου αυτή τη απεικόνιση του Χριστού». 

Σωστά, δεν πρέπει εσύ να την δεις. Ο Μωϋσής δεν έβλεπε το πρόσωπό του να λάμπει. Είδε τη λαμπρότητα του προσώπου του Θεού, και οι άλλοι είδαν τη λάμψη του προσώπου του.

Η δόξα του Κυρίου τρόμαξε το λαό, όπως εθεάθη στο πρόσωπο του Μωϋσή. Δεν μπορούσε ν’ αντέξει αυτή τη δόξα. Τώρα όμως τη βλέπουμε με ανοικτό, «ανακεκαλυμμένο» πρόσωπο εν Χριστώ (εδ. 18), και μάλιστα χωρίς να τρομάξουμε ούτε λίγο. Πολύ περισσότερο εκεί βρίσκουμε ελευθερία, παρηγοριά και χαρά. 

Τη βλέπουμε και χαιρόμαστε αντί να φοβόμαστε. Από πού προκύπτει αυτή η τεράστια διαφορά; 

Είναι τώρα «η διακονία του Πνεύματος» (εδ. 8) και «η διακονία της δικαιοσύνης» (εδ. 9). Βλέπω το ζωντανό Χριστό επάνω στη δόξα, όχι το Χριστό στη γη (όσο πολύτιμο κι αν είναι να Τον βλέπω εδώ), αλλά το Χριστό στα δεξιά του Θεού, στεφανωμένο με δόξα και τιμή. Μολονότι βρίσκεται στον ουρανό αυτή η δόξα, μπορώ να την βλέπω αδιάκοπα. Όλη αυτή η δόξα – ο Χριστός βρίσκεται στο επίκεντρο της δόξας και της μεγαλωσύνης του θρόνου του Θεού – δεν μου προκαλεί φόβο και τρόμο, μάλιστα εξ αιτίας του θαυμαστού γεγονότος, ότι αυτή η δόξα του Θεού λάμπει από το πρόσωπο ενός Ανθρώπου, ο Οποίος αφαίρεσε τις αμαρτίες μου και ως απόδειξη αυτού βρίσκεται εκεί (Εβρ. 1:3).

Κάποτε είχα κάθε λόγο να φοβηθώ τη φωνή του Θεού και να πω μαζί με τον Ισραήλ: «Ας μη λαλήση προς ημάς ο Θεός»! (Εξ. 20:19). Ή να κρυφθούμε παρόμοια με τον Αδάμ με μια ένοχη συνείδηση ενώπιον του προσώπου του Θεού (Γεν. 3:8). Αντίθετα μπορώ τώρα να πω: Ας ακούσω τη φωνή Του! Γιατί λοιπόν; Επειδή δεν μπορώ τώρα να παρατηρήσω τη δόξα του Χριστού χωρίς να γνωρίζω, ότι είμαι σωσμένος. Πώς όμως ο Χριστός εισήλθε σ’ αυτή τη δόξα; 

Είναι ο άνθρωπος, ο Οποίος εδώ κάτω ασχολήθηκε με τελώνες και αμαρτωλούς, ο Οποίος ήταν φίλος τους και τους εξέλεξε να είναι συνοδοί Του. Είναι ένας άνθρωπος, ο Οποίος υπέμεινε την οργή του Θεού κατά της αμαρτίας και σήκωσε τις αμαρτίες μου πάνω στο σώμα Του στο ξύλο (μιλώ με τη γλώσσα της πίστης). Βρίσκεται εκεί ως Εκείνος ο Οποίος περιπάτησε εδώ κάτω στις περιστάσεις και δυσκολίες και στον Οποίο δεν λογαριάστηκε αμαρτία. Εν τούτοις βλέπω ακριβώς στο πρόσωπό Του την δόξα του Θεού. Εκεί βλέπω Εκείνον, γιατί αφαίρεσε την αμαρτία μου και μου έφερε απολύτρωση. Θα ήταν αδύνατο να βλέπω τον Χριστό στη δόξα, εάν θα είχε παραμείνει κάποιο σημάδι αμαρτίας. Όσο περισσότερο βλέπω τη δόξα, τόσο περισσότερο διακρίνω την τελειότητα του έργου, το οποίο εκτέλεσε ο Χριστός, και της δικαιοσύνης, με την οποία έγινα αποδεκτός. Κάθε ακτίνα αυτής της δόξας φαίνεται στο πρόσωπο Εκείνου, ο Οποίος πήρε πάνω Του τις αμαρτίες μου και πέθανε γι’ αυτές στο σταυρό, Εκείνου, ο Οποίος δόξασε τον Θεό στη γη και ολοκλήρωσε το έργο το οποίο Του έδωσε ο Πατέρας να εκτελέσει.

 Η δόξα, την οποία βλέπω, είναι η δόξα της απολύτρωσης. Αφού ο Ιησούς δόξασε πλήρως τον Θεό σχετικά με την αμαρτία, μπορούσε να πει: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα, το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω» (Ιωαν. 17:4). Ο Θεός Τον δόξασε κοντά Του με τη δόξα, την οποία είχε κοντά Του, πριν γίνει ο κόσμος (Ιωαν. 17:5)

Εάν λοιπόν τώρα τον βλέπω σ’ αυτή τη δόξα, τότε βλέπω, ότι όλες οι αμαρτίες μου εξαφανίστηκαν. Μπορούσα να δω, πως οι αμαρτίες μου τέθηκαν πάνω στο Μεσίτη και ομολογήθηκαν στο κεφάλι του απολυτέου (συγκρ. Λευϊτ. 16). Μεταφέρθηκαν σε έρημο τόπο, για να μην εμφανιστούν ποτέ πια. Ο Θεός δοξάστηκε τόσο τέλεια σε σχέση με τις αμαρτίες μου δια του έργου του Χριστού, ώστε ακριβώς αυτός ο δοξασμός δίνει στον Χριστό το δικαίωμα για τη θέση στα δεξιά του Θεού. Δεν φοβάμαι να βλέπω τον Χριστό εκεί. Πού είναι τώρα οι αμαρτίες μου; 

Πού υπάρχουν, στον ουρανό ή στη γη; Κάποτε βρίσκονταν στο κεφάλι του αγνού, αμώμου Αμνού του Θεού, του ευλογητού Κυρίου μου. Τώρα όμως εξαφανίστηκαν, για να μην βρεθούν ποτέ ξανά. Εάν θα ήταν νεκρός ο Χριστός (εάν επιτρέπεται να το εκφράσω έτσι), τον Οποίο είδα εκεί, τότε θα μπορούσα να φοβηθώ, μήπως εμφανιστούν ξανά οι αμαρτίες μας. Επειδή όμως υπάρχει ο ζωντανός Χριστός στη δόξα, θα τις αναζητήσω μάταια. Εκείνος ο Οποίος τις σήκωσε όλες ανελήφθη στον θρόνο του Θεού, κι εκεί δεν μπορεί να υπάρξει αμαρτία.

Ως πρακτική συνέπεια αυτού μεταμορφώνομαι στην εικόνα Του. «Ημείς δε πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Κυρίου με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από Κυρίου, Πνεύματος» (εδ. 18). 

Το Άγιο Πνεύμα, αποκαλύπτει στην ψυχή, ενεργεί την παρούσα πρακτική μας μεταμόρφωση, στην εικόνα του Χριστού. Βρίκω τέρψη στον Χριστό, τρέφομαι απ’ Αυτόν, και Τον αγαπώ. Το Άγιο Πνεύμα διαμορφώνει την ψυχή μου ανάλογα προς τον Χριστό Ιησού μέσω του ότι μου Τον αποκαλύπτει. 

Δεν λαβαίνω μόνο τη δόξα Του ως αντικείμενο της αγάπης μου, όχι, αγαπώ τον Ίδιο τον Χριστό, Τον θαυμάζω, ασχολούμια μ’ Αυτόν και Τον εκζητώ. 

 Μπορεί το πράγμα να είναι διαφορετικό από το να Του μοιάζω όλο και περισσότερο; Ο χριστιανός μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται επιστολή Χριστού, «γινωσκομένη και αναγινωσκομένη» από τους ανθρώπους. Μιλάει για τον Χριστό, μαρτυρεί περί Αυτού, αναγνωρίζει τον Χριστό ως Κύριό Του και εργάζεται γι’ Αυτόν. Δεν επιθυμεί να πλουτήσει. Κατέχει πλούτη, αλογάριαστα πλούτη εν Χριστώ. Δεν ζητάει τις χαρές και απολαύσεις αυτού του κόσμου. Έχει πλήθος χαρών και ευφροσύνης στα δεξιά του Θεού διαπαντός.

Λες ακόμα: «Δεν βλέπω μέσα μου αυτή την απεικόνιση του Χριστού. Δεν μπορώ να διακρίνω, πως είμαι επιστολή Χριστού»; 

Λοιπόν, αγαπητέ φίλε, θέλω να ρωτήσω: Δεν βλέπεις τον Χριστό; 

Δεν είναι αυτό πολύ καλύτερο από το να βλέπεις τον εαυτό σου;

 Για να μεταμορφωθώ στην εικόνα του Χριστού δεν ορίστηκε από τον Θεό ως μέσω το βλέμμα στον εαυτό μου, αλλά η παρατήρηση του Χριστού. 

Ας υποθέσουμε, πως πρέπει να μιμηθώ το τέχνασμα ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Θα το πετύχω, όταν στρέφω τα βλέμματά μου διαρκώς στο δικό μου έργο και θρηνώ αδιάκοπα, ότι οι προσπάθειές μου συνεχώς αποτυγχάνουν; Ασφαλώς και όχι. Όταν θέλω να φθάσω στο σκοπό, πρέπει αδιάκοπα να βλέπω το πρωτότυπο και να το μελετήσω κίνηση προς κίνηση, γραμμή προς γραμμή, κι έτσι σταδιακά να ζητήσω να εμβαθύνω στο πνεύμα του καλλιτέχνη και του τεχνάσματός του.

Τί παρηγοριά είναι αυτή για μας! Το Άγιο Πνεύμα αποκάλυψε στην ψυχή μου τον ένδοξο Χριστώ ως βέβαιη εγγύηση της αποδοχής μου εκ μέρους του Θεού, και τώρα μπορώ χωρίς φόβο, συνεπώς αδιάκοπα με ανακεκαλυμμένο πρόσωπο να βλέπω και ν’ απολαμβάνω εκείνη τη δόξα, η οποία λάμπει από το πρόσωπο του Χριστού. 

Μ’ αυτό τον τρόπο μεταμορφώνομαι (παθητική φωνή, δηλαδή δεν ενεργώ εγώ) κατά την ίδια εικόνα, ως δια Κυρίου, του Πνεύματος. – Ας ρίξουμε μια ματιά στο Στέφανο, όταν βρισκόταν μπροστά στους κατήγορους (Πραξ. 7). Πλήρης Πνεύματος Αγίου μπορούσε να βλέπει αδιάκοπα στον ουρανό – στην περίπτωσή του αναμφισβήτητα υπήρξε μεγαλύτερη της συνηθισμένης δύναμης – και «είδε την δόξαν του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού» (εδ. 55). Το πρόσωπό του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Όταν τον έβγαλαν έξω από την πόλη, για να τον λιθοβολήσουν, προσευχόταν για τους δολοφόνους του ακριβώς όπως θα το έκανε ο Κύριος και Διδάσκαλός Του. Πέθανε με τα λόγια: «Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην!» (εδ. 60). Ο Χριστός προσευχήθηκε, πριν παραδώσει το πνεύμα Του στα χέρια του Πατρός: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς, διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι!» (Λουκ. 23:34). Έτσι βλέπουμε στο Στέφανο την έκφραση της αγάπης του Χριστού για τους εχθρούς Του. Δια του Αγίου Πνεύματος μεταμορφώθηκε στην ίδια εικόνα με ένδοξο και ευλογητό τρόπο.

Η ψυχή η οποία βρίσκεται ενώπιον του Θεού με πλήρη ελευθερία, βλέπει πλήρης ευτυχίας και ειρήνης την δόξα του Θεού, όπως φανερώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Επειδή λοιπόν βλέπει αυτή τη δόξα και γνωρίζει την έκφρασή της, περιπατεί με ιερή εμπιστοσύνη ενώπιον του Θεού. Αντί να είναι ευτυχισμένος με το Σατανά σ’ αυτόν τον κόσμο, ο χριστιανός φοβάται το Σατανά, γιατί γνωρίζει τον εαυτό του. Μόνο στην παρουσία του Θεού νιώθει καλά, και αναλώνοντας εκεί το πνεύμα εκείνου, το οποίο είναι πρέπον για την παρουσία του Θεού, γίνεται επιστολή Χριστού για τον κόσμο. Δηλώνει ενώπιον πάντων, ότι βρέθηκε εκεί. Είθε να δώσει ο Κύριος να καυχόμαστε περισσότερο Αυτού, στο πρόσωπό του Οποίος εκτυλίχθηκε όλη αυτή η δόξα – του Αμνού, ο Οποίος πέθανε για μας και έπλυνε όλες τις αμαρτίες μας δια του πολυτίμου αίματός Του!

Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα Xristianikanea.gr