Blogger Widgets




26 Ιουνίου 2014

«Συ είσαι Πέτρος»

Ματθ. 16:18 Κι εγώ σου λέω, λοιπόν, πως εσύ είσαι ο Πέτρος και πάνω σ' αυτήν την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία μου και οι πύλες του Άδη δε θα μπορέσουν να την κατανικήσουν.
Δεν υπάρχει πιο έξοχη ιστορία στις Γραφές από εκείνη η οποία μας παρουσιάζεται στο κατά Ματθαίο 16, από το εδάφιο 13 και κάτω, γεμάτη πλούσιου και ευλογημένου νοήματος. Ο Κύριος έθεσε το ερώτημα σχετικά με τον εαυτό Του, όταν ήρθε στην περιοχή της Καισαρείας της Φιλίππου, φθάνοντας σε μια θαυμαστή αποκάλυψη του προσώπου και του έργου Του.
Πρώτα σημειώνουμε, ότι ενώ ο Κύριος απεύθυνε τις δυο ερωτήσεις Του στους μαθητές γενικά, στη δεύτερη δίνοντας έμφαση ιδιαίτερα στη γνώση τους – για να επιτύχει το φωτισμό τους («Αλλά σεις τίνα με λέγεται ότι είμαι») – στη δεύτερη περίπτωση απαντάει μόνον ο Πέτρος. Οι άλλοι μαθητές απλά επανέλαβαν τις γενικές εντυπώσεις και έδωσαν σημασία σ’ αυτές απλά εξ αιτίας του προσώπου, το οποίο αφορούσαν αυτές.
Μπορούμε να κατανοήσουμε τη σύγχυση του πλήθους. Αναμφίβολα, η αυστηρότητα του Κυρίου μας σε διάφορες περιπτώσεις (…) τους οδήγησε στο να σκέπτονται τον πρόδρομό Του, τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ο οποίος ήρθε με το πνεύμα και τη δύναμη του Ηλία. Σε άλλες περιπτώσεις φυσικά θυμούνταν τον Ιερεμία, όταν έβλεπαν Εκείνον, τον άνθρωπο των παθημάτων. Σίγουρα οι μαθητές γνώριζαν καλύτερα, όπως διαφαίνεται από τα ήδη αναφερθέντα λόγια: «Αλλά σεις τίνα με λέγεται ότι είμαι». Ενώ σίγουρα οι σκέψεις τους ήταν αόριστες, ο Πέτρος μίλησε προφητικά και ίσως με λιγότερη συναίσθηση της αξιοσέβαστης αλήθειας απ’ ό,τι είχε αργότερα. Τί μοναδικό προνόμιο ήταν ν’ αναδειχθεί με τέτοιο τρόπο! Πόσο επίτιμος είναι πάντοτε ο Πέτρος στα Ευαγγέλια! 
Δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε, ότι από άποψη αξιώματος είναι ο ανώτατος των αποστόλων. Αργότερα σ’ αυτή την περικοπή έχουμε την αναδοχή των κλειδιών συμβολικά και προφητικά.
Τώρα όμως ας ασχοληθούμε λεπτομερέστερα με τα λόγια της επικεφαλίδας μας.
 «Συ είσαι Πέτρος». Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να συνδέσουμε αυτή την έκφραση του Κυρίου μας προς τον Σίμωνα Πέτρο με τα λόγια τα οποία απευθύνει ο Κύριος στον ίδιο απόστολο σε μια παλαιότερη ευκαιρία, καταγραμμένα στο κατά Ιωάννη 1:42: «Συ θέλεις ονομασθή Κηφάς, το οποίον ερμηνεύεται Πέτρος». Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε τον Κύριο ν’ αναφέρεται προφητικά στη μελλοντική μεγαλειότητα και εξουσία του υπηρέτη Του, καθώς τον κοιτούσε με βλέμμα προνοητικότητας (το ρήμα στα αρχαία είναι πολύ ενεργητικό, «εμβλέψας», δηλαδή καθήλωσε το βλέμμα Του επάνω του), και (δεν μπορούμε να το πούμε;) τον έλαβε (Φιλ. 3:12). Στην προηγούμενη περίπτωση βρήκαμε το Σωτήρα να του επισφραγίζει με έμφαση το όνομα Πέτρος ως όνομα το οποίο τώρα του ανήκει φανερά και ξεχωριστά. 
Ανήκε στο Σίμωνα Πέτρο με βάση τη μεγάλη ομολογία του, όπως δικαίως αυτή αναφερόταν. Είναι πλέον σίγουρο, ότι ο Σίμωνας δεν είχε εξιχνιάσει το μυστήριο του προσώπου του Κυρίου. Ο Πατέρας στον ουρανό του το αποκάλυψε. Εν τούτοις – και αυτό ταιριάζει θαυμάσια με τις οδούς της χάριτος του Θεού – εκείνος ο οποίος ομολόγησε χαρακτηρίστηκε μακάριος. Ο Κύριος είχε προβλέψει αυτή τη μακαριότητα, όταν ο Ανδρέας έφερε σ’ Αυτόν τον πλέον γνωστό αδελφό του, όπως είδαμε ήδη.
«Συ είσαι Πέτρος». Συχνά τα ονόματα στη Γραφή είναι μεγάλο θέμα. Οι ειδικοί αναφέρονται συχνά σε υποδήλωση, δηλαδή δεν περιγράφουν απλώς το πρόσωπο, αλλά περικλείουν και ιδιότητες. Πάνω από όλα αυτό συμβαίνει με αναφορές στον Ίδιο το Θεό. Ας σκεφθούμε τα διάφορα ονόματα, με τα οποία Εκείνος μας αποκαλύπτεται στην Παλαιά Διαθήκη. Ύστερα ας συνεχίσουμε στον υπερβολικά μεγάλο αριθμό ονομάτων του Κυρίου στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Σε μικρότερο βαθμό βλέπουμε το ίδιο σχήμα να λειτουργεί στον Αβραάμ, στον Ισραήλ, στον Ιωσήφ, στο Σολομώντα κ.λπ.. Όλα αυτά τα ονόματα είναι αποκαλύψεις του χαρακτήρα ή του αξιώματος. Αυτό δεν περιορίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, καθώς παρατηρούμε συλλογιζόμενοι τη σημασία των ονομάτων: Βαρνάβας, Βοανεργές, Στέφανος και τελικά Πέτρος.
Ένα άλλο ενδιαφέρον αντικείμενο είναι, ότι ο Κύριός μας φαίνεται να έχει δώσει τέτοια ονόματα μόνο σε τρεις περιπτώσεις. Αποκάλεσε τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη Βοανεργές, δηλαδή «υιοι βροντής», και τον Σίμωνα αποκάλεσε Πέτρο, λίθο δηλαδή. Συνήθως πάντως παρατηρείται το φαινόμενο, ότι ο Χριστός απευθυνόταν στους μαθητές Του με τα ονόματα, τα οποία είχα ήδη πριν προσέλθουν προς Αυτόν (βλ. Ματθ. 17:25). Τέτοια σημεία ίσως έχουν ή δεν έχουν κάποια σημασία σε σχέση με τη διατήρηση των χαρισμάτων ή των χαρακτήρων τους. Πάντως στην περίπτωση του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη, τα ονόματα Βοανεργές και Πέτρος παραπέμπουν σε κάποια αξία, την οποία διακρίνει ο Κύριος σ’ αυτούς και την οποία προτίθεται να τους παραχωρήσει. Συνεπώς τα ονόματα περιέχουν υποδήλωση σε ύψιστο βαθμό, και μεταφέρουν ένα μεγάλο και ενδεικτικό νόημα. Όπως είπαμε, ενώ οι τρεις απόστολοι αυτοί απολάμβαναν τέτοια προτίμηση από τον Κύριο, Εκείνους τους προσφωνούσε με τα αρχικά τους ονόματα.
Η επόμενη σημείωση αφορά το γεγονός, ότι ο Κύριος, όταν ευλογώντας τον αποκάλεσε Σίμωνα, ανέφερε ολόκληρο το όνομά του «Σίμων, Βαριωνά». Αυτό δεν είχε σκοπό να δώσει έμφαση στη χαμηλή θέση του ως ανθρώπου; Δεν ήταν πέραν της θείας χάριτος απλώς ο Σίμωνας, ο γιος του Ιωνά; Δεν μας θυμίζει αυτό επίσης τη μυστήρια σκηνή στη λίμνη της Τιβεριάδος, μετά την ανάσταση, όταν ο Σωτήρας προσφώνησε τον Πέτρο πάλι «Σίμων, Ιωνά». Κατά την πικρή πτώση του δηλώθηκε, ότι μέσα του δεν ήταν κάτι άλλο παρά ο Σίμων, ο γιος του Ιωνά, κι έτσι ο Κύριος πρέπει να του το υπενθυμίσει. Αυτό συμβαίνει πάντοτε, η χάρις επρόκειτο να τον σηκώσει ηθικά και πνευματικά πιο ψηλά απ’ ό,τι ήταν πριν. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η υπενθύμιση ήρθε να τονίσει τη διαφορά; Εδώ όμως, στην Καισαρεία της Φιλίππου μια τέτοια διαφορά υπάρχει περισσότερο ανάμεσα στο τί είναι ο άνθρωπος κατά τη φύση του με την αναγκαστική αδυναμία (πέραν του ζητήματος παραβάσεων ή ίσως αμαρτιών) και στο υψηλό προνόμιο, το οποίο δόθηκε στον απόστολο να δηλώσει πιο πετυχημένα από ποτέ τη θεία δόξα του Διδασκάλου του. Έτσι βλέπουμε, ότι υπάρχει μια σαφέστατη αντίθεση μεταξύ του Σίμωνα Βαριωνά και του Πέτρο.
Το επόμενο πράγμα το οποίο πρέπει να σημειώσουμε, είναι πώς η θεία δόξα του Υιού εμφανίζεται στο ίδιο εδάφιο 18, όπου λέει «Εγώ δε σοι λέγω», όχι «Εγώ σοι λέγω δε». (…) Εδώ είναι ξεκάθαρο, ότι έχουμε την προσωπικότητα του Υιού να παρατίθεται σ’ αυτήν του Πατέρα στο εδάφιο 17. Ενώ ο Πατέρας αποκάλυψε αυτή τη θαυμαστή αλήθεια στο Σίμωνα Πέτρο, όχι απλώς «σάρκα και αίμα» (αυτή η φράση εδώ μάλλον περιγράφει την αναγκαία ανθρώπινη αδυναμία ξεχωριστά από καθετί διεφθαρμένο), αμέσως μετά βρίσκουμε την εξουσία και εξοχότητα του Υιού – «Εγώ δε». Διότι η αντωνυμία στηρίζεται έντονα από μια απλή λεπτομέρεια, η οποία διαφαίνεται ακόμη και σε αρχάριους ως προς την Ελληνική γλώσσα, η οποία περιγράφει πολλές ωραιότητες. (…) Ενώ μιλάμε γι’ αυτό το θέμα, είναι σκόπιμο να σημειώσουμε, ότι στα λόγια «Θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου» η έμφαση δίδεται στο κτήριο. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει ξεχωριστή προσωπική αντωνυμία «εγώ». Πέραν αυτού πρόκειται για ένα μελλοντικό κτήριο. Πόσο ενδιαφέρον είναι να το συνδέσουμε με τους λόγους στο κατά Μάρκο και στις Πράξεις, «συνεργούντος του Κυρίου» (Μαρκ. 16:20) και «όσα ήρχισεν ο Ιησούς να κάμνη και να διδάσκη» (Πραξ. 1:1)! Πόσο τέλειες είναι οι Γραφές! Πόσο αξιοθαύμαστα ταιριάζει κάθε κομμάτι με το άλλο! Θα πρέπει να ομολογήσουμε, πόσο λίγα γνωρίζουμε, και εν τούτοις να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα όσα Εκείνος αποκάλυψε σε όσους ζητούν την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, οι οποίοι γονατίζουν, όπως είπε κάποιος, για να λάβουν καθοδήγηση, ώστε τα θαυμάσια των θείων μυστηρίων να μπορούν να φανερωθούν. Εάν πάρουμε την Αγία Γραφή πιστεύοντας στον Κύριο, ότι είναι ό,τι δεσεύτηκε να είναι, τότε πόσο θαυμάσια ταιριάζουν τα πάντα. Εάν αμφιβάλλουμε ή δυσπιστούμε, τότε η σύγχυση αναπτύσσεται γρήγορα και «όστις δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθεί απ’ αυτού».
Τέλος, ας σημειώσουμε, ότι ο ευλογητός Κύριος καταλήγει να κάνει ένα λογοπαίγνιο με τη λέξη «Πέτρος». Οπωσδήποτε υπάρχει φανερά ένα λογοπαίγνιο – τουλάχιστον στα Ελληνικά. Αν ο Κύριος στην Καισαρεία της Φιλίππου μίλησε Αραμαϊκά ή Ελληνικά ίσως είναι ένα αμφίβολο ζήτημα μεταξύ ερευνητών. Εάν ο Κύριος μίλησε Αραμαϊκά, η αντίθεση ανάμεσα στις Ελληνικές λέξης («πέτρος» και «πέτρα») ίσως δεν υπάρχει εκεί, όπως και σε άλλες γλώσσες. Πάντως ο θεόπνευστος Λόγος δείχνει την εντυπωσιακή και ενδιαφέρουσα περίπτωση ενός λογοπαιγνίου. Αυτό επίσης δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός στην Αγία Γραφή. Θα μπορούσαμε ν’ αντλήσουμε παραδείγματα από τα γραπτά του αποστόλου Παύλου. Κάποιοι ίσως δεν το ερεύνησαν στις Γραφές. Υπάρχει όμως και δεν χρειάζεται να πούμε, πως όλα συνάδουν στη βαθύτατη σοβαρότητα. Το λογοπαίγνιο απλώς τονίζει τη ζωντανή δύναμη της αλήθειας. «Συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου». Σημειώνουμε, ότι είναι δική Του η Εκκλησία και Εκείνος συνεχίζει να οικοδομεί. Τότε δεν μας εκπλήσσει, ότι «πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής». Δεν θα κατισχύσουν. Ο Κύριος δεν λέει, ότι η Εκκλησία Του δεν θα περάσει από δυνατές και σοβαρές ταραχές, αλλά ότι οι πύλες του άδη δεν μπορούν να υπερισχύσουν. Αυτό θα έπρεπε να μας παρηγορεί, γιατί η δική Του Εκκλησία πρέπει να παραμείνει σταθερή.
 RB.
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα xristianikanea,gr

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη