Εφηβικές ανησυχίες

Διαβάζω από καθημερινή εφημερίδα:

Στη σύλληψη δύο ανήλικων και ενός 23χρονου προχώρησε την

Τετάρτη η Αστυνομία στη Γλυφάδα μετά από συμπλοκή νεαρών που ανήκουν σε διαφορετικές τάσεις της μόδας. Όπως έγινε γνωστό τουλάχιστον 20 νεαροί, αγόρια και κορίτσια, που ανήκουν στην τάση «trendy», επιτέθηκαν και τραυμάτισαν δύο μαθητές στην πλατεία Εσπερίδων στη Γλυφάδα, καθώς όπως ισχυρίστηκαν δεν τους άρεσε η εμφάνιση τους.
Αιτία της αντιπαράθεσης και της επίθεσης ήταν το ότι οι δύο μαθητές ανήκαν –όπως υποστηρίχθηκε- στην τάση «emo». Η αστυνομία προβληματίζεται έντονα για αυτή τη νέα μορφή νεανικής εγκληματικότητας που έκανε την εμφάνιση της στα νότια προάστια της Αθήνας.

Έφηβοι, αγόρια και κορίτσια από κάθε γωνιά της Αθήνας, δίνουν ραντεβού σε πλατείες και καφετέριες όχι για να διασκεδάσουν, αλλά για να προετοιμαστούν με τις ομάδες τους για τον επόμενο αγώνα.
Tα παιδιά αυτά προσπάθησαν να λύσουν τις διαφορές των κοινωνικών προτύπων και συμπεριφοράς που έχουν υιοθετήσει.

Πόσοι από σας άραγε γνωρίζετε τί σημαίνουν αυτές οι λέξεις; Όσοι έχουν παιδιά στην εφηβεία, πιθανόν κάτι θα έχουν ακούσει.  Οι EMO πρεσβεύουν τη μελαγχολία και το θάνατο, ταυτίζονται με την έννοια της γκρινιάρικης εφηβικής αυτοκαταστροφής, ενώ οι Trendy τη χαρά και τη διασκέδαση.  Πρόκειται για τρεις τάσεις που ακολουθούν έφηβοι. 
Οι "Emo"(από την αγγλική λέξη emotional που σημαίνει συναισθηματικός) ντύνονται με σκούρα ρούχα, βάφουν τα μάτια τους(αγόρια και κορίτσια)και αφήνουν μακριά φράντζα να καλύπτει το ένα τους μάτι, "για να μην αντικρίζουν τον σκληρό αυτό κόσμο" -όπως λένε. Τα κορίτσια έχουν μαλλιά που θυμίζουν θημωνιές στολισμένες με υφασμάτινους φιόγκους Ενίοτε αυτοτραυματίζονται κιόλας με μαχαίρια ή ξυράφια και επιδεικνύουν τα τραύματα τους στους ομοίους τους. Οι ίδιοι ισχυρίζονται πως η ζωή τους είναι χάλια και θεωρούν λογικό και αναγκαίο να κλειστούν στον εαυτό τους.

Οι "Trendy" επιλέγουν το μοντέρνο ντύσιμο με επώνυμες φίρμες και γενικά θεωρούνται οπαδοί "της χαράς και της διασκέδασης". Είναι αυτοί που ντύνονται προχωρημένα και η ντουλάπα τους περιέχει σίγουρα μια μπλούζα Gap και ένα ζευγάρι all stars παπούτσια ...ενώ τα κομμωτήρια είναι το δεύτερο τους σπίτι.

"Κάγκουρες" χαρακτηρίζονται οι έφηβοι από τις λεγόμενες "λαϊκές συνοικίες" που κυκλοφορούν με πειραγμένα μηχανάκια και αυτοκίνητα και τα επιδεικνύουν παντού.  Αυτοί έχουν μαλλί πάνω κοντό και πίσω χαίτη αλόγου, με βλέμμα άγριο, κάτοικοι δυτικών προαστίων.

Οι οπαδοί των τριών αυτών στυλ  δε διστάζουν να συγκρουστούν μεταξύ τους σε δημόσιους χώρους.

Θα ασχοληθούμε λοιπόν, σήμερα με τους έφηβους. 
Στο παρελθόν το έχουμε κάνει, σήμερα όμως, θα επισκεφθούμε 4 εφήβους από την Αγία Γραφή , για να δούμε τα πράγματα με ένα φρέσκο τρόπο με την επιθυμία ως γονείς αλλά και ως εκκλησία να διακονήσουμε τα παιδιά όπως θέλει ο Θεός.

Δεν υπάρχει συνταγή για να περάσει κάποιος ανώδυνα αυτή την περίοδο. Είναι δύσκολη γιατί πολύ απλά τα παιδιά αλλάζουν, Και επειδή τα παιδιά αλλάζουν, πρέπει και εμείς σαν γονείς να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας, γιατί (πολύ απλά) τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά: μεγαλώνουν, είναι έφηβοι.

Το μικρό αγοράκι  γίνεται έφηβος. Συνειδητοποιεί πως υπάρχει και άλλη ζωή έξω από το σπίτι, έξω από την εκκλησία, πέρα από την παιδική χαρά. Το σώμα του αρχίζει και αλλάζει. Τα χέρια μεγαλώνουν. Αρχίζει να πιάνει τα μάγουλά του και υπάρχουν τρίχες. Σαν να μη φτάνουν αυτά, τα κορίτσια δεν είναι πια εκνευριστικά, γίνονται πιο ενδιαφέροντα.

Αντίστοιχα και στα κορίτσια. 
Οι κούκλες δεν είναι αρκετές. Σιγά-σιγά όλα αλλάζουν. Πιο πριν ας πήγαιναν τα μαλλιά όπου ήθελαν, ποιος νοιάζεται. Τώρα όμως κάθε τρίχα είναι σημαντική. Τα ρούχα είναι σημαντικά.

Ανοίγουν τα περιοδικά και βλέπουν τους έφηβους σταρς του Χόλυγουντ και δεν είναι σαν και αυτούς. Έχουν πιο πολλά κιλά, δεν έχουν τόσο καθαρό πρόσωπο. Η παρέα τους στο σχολείο, όλοι προσπαθούν να είναι σαν και αυτούς στα περιοδικά. Κι εκεί υπάρχει πίεση για συμμόρφωση από τους φίλους. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις γιατί δεν θέλεις να σε απορρίψουν. Ούτε μπορείς εύκολα να του πεις, μη νοιάζεσαι για το τι λένε για σένα, γιατί νοιάζονται.

 Υπάρχουν αδελφοί μου τουλάχιστον 4 ερωτήσεις με τις οποίες ο κάθε έφηβος παλεύει. Έχουμε πει για αυτές?
 «Ποιος είμαι;» είναι η πρώτη ερώτηση. Ξέρουν ποιοι είναι οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους, οι φίλοι τους, αλλά δεν ξέρουν οι ίδιοι ποιοι είναι.  Δεν έχουν ανακαλύψει τον εαυτό τους. Μαθαίνουν από γύρω-γύρω τι πρέπει να τους αρέσει και τι όχι. Η πρώτη ερώτηση είναι «ποιος είμαι». Είναι η ερώτηση «ταυτότητας».

Η δεύτερη ερώτηση είναι «πως να φερθώ;» «Τι πρέπει να κάνω;» Η ελευθερία φέρνει ευθύνες. Αλλά εγώ δεν είμαι έτοιμος για ευθύνες. Θέλω να οδηγώ αυτοκίνητο, αλλά δεν έχω λεφτά να το πληρώνω. Θέλω να βρω το φαγητό έτοιμο, αλλά όχι να είμαι εκεί κάθε μέρα να το ετοιμάζω. Θέλω να πάρω καλύτερα ρούχα, να ντύνομαι όπως η Brittany Spears, αλλά ούτε λεφτά έχω, και μάλλον οι γονείς δεν θα με αφήνανε. Αυτή η ερώτηση είναι ερώτηση «υπευθυνότητας». 

Η τρίτη ερώτηση είναι «τι κανόνες θα υπακούσω;» 
Αυτή είναι μια πάλη με την εξουσία. 
Ποιον άνθρωπο και ποιους κανόνες θα σεβαστώ; 
Στις μέρες μας αυτό είναι πιο δύσκολο. 
Και η τέταρτη ερώτηση είναι «ποιο τρόπο ζωής θα ακολουθήσω;» Αυτή είναι η πάλη με την «συμμόρφωση».
 Πόσο ίδιος ή ίδια να γίνω με τους φίλους μου;

Βοήθεια σε αυτές τις 4 ερωτήσεις θα βρούμε  σε 4 νέους, έφηβους, στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης.

Στο βιβλίο των Κριτών συναντάμε τον Ιεφθάε, στο κεφάλαιο 11, και εδάφιο 1. «Ο Ιεφθάε ο Γαλααδίτης ήταν γενναίος πολεμιστής» (Κριτές 11:1α). Εντυπωσιακό! Τα έχει όλα. Είναι πολεμιστής δυνατός. Έτσι πως το ακούς σου κάνει εντύπωση, έτσι δεν είναι;. Αλλά αν συνεχίσουμε το εδάφιο, τότε έχουμε όλη την εικόνα: « Ήταν γιος πόρνης. Πατέρας του ήταν ο Γαλαάδ» (11:1β). 
Ξέρουμε ποιος ήταν ο πατέρας του αλλά ούτε το όνομα της μητέρας του δεν μας λέει, μόνο ήταν μια γυναίκα κοινή. 

Διαβάζουμε τώρα στο εδάφιο 2, Η νόμιμη γυναίκα του Γαλαάδ είχε γεννήσει γιους, οι οποίοι όταν μεγάλωσαν, έδιωξαν τον Ιεφθάε και του είπαν: «Εσύ δεν έχεις μερίδιο στην περιουσία του πατέρα μας, γιατί είσαι γιος άλλης γυναίκας» (11:2). Γιε της πόρνης, φύγε από δω, δεν έχεις θέση μαζί μας. Δεν θα πάρεις κληρονομιά, δεν ανήκεις σε μας, δεν είσαι δικός μας. Το αποτέλεσμα; Τότε έφυγε ο Ιεφθάε μακριά από τους αδελφούς του (11:3^α).Ο πατέρας του; Ούτε που φαίνεται να προσπαθεί να τον υπερασπίσει.

Ποιος είμαι; Ο κανένας. Στο σπίτι του δεν ήταν σαν τους άλλους. Ήταν διαφορετικός. Έπρεπε λοιπόν να βρει ποιος ήταν. Πως το βρίσκεις αυτό; Καταλαβαίνεις ποιος είσαι, όταν βρεθείς με ανθρώπους που σε δέχονται. Δεν είναι παράλογη η παροιμία «δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Ποιοι ήταν αυτοί που υποδέχτηκαν τον Ιεφθάε; Το διαβάζουμε στη συνέχεια του εδαφίου 3, Τότε έφυγε ο Ιεφθάε μακριά από τους αδελφούς του και εγκαταστάθηκε στη χώρα Τώβ. Εκεί μάζεψε γύρω του μερικούς τυχοδιώκτες οι οποίοι έβγαιναν μαζί τους στις επιδρομές που έκανε. 

Αυτή η συμμορία των φονιάδων και κλεφτών του έδωσε ταυτότητα.
 Βλέπετε αν κάποιος δεν βρει ασφάλεια και αποδοχή σπίτι του, θα τη βρει με τους φίλους του. Και χωρίς εξαίρεση, οι φίλοι αυτοί θα είναι κατώτερης ποιότητας. Όχι πως δεν θα αξίζουν τίποτα σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, δεν προκαλούν το σεβασμό σου. Ό,τι δεν βρήκε στο σπίτι, το βρήκε στο δρόμο.

Ψάχνει να βρει ποιος είναι! Ψάχνει να βρει ένα λόγο για να συνεχίσει να υπάρχει. 
Η μάνα του ίσως μα δεν ξέρει ποια είναι. 
Τα αδέρφια του λένε, «δεν σε θέλουμε.» 
Ο πατέρας του τον αγνοεί. Και καταλήγει στο δρόμο.

Πολλά παιδιά μεγαλώνουν στο δρόμο έτσι δεν είναι; 
Φαίνονται σκληροί. Δείχνουν πως έχουν βρει τον εαυτό τους. Αλλά τους λείπει κάτι. Ταυτότητα. Η ομάδα τους, τους δίνει ταυτότητα. Ντύνονται παρόμοια, χτενίζονται με τον ίδιο τρόπο. Μιλάνε με τον ίδιο τρόπο. Όλοι τους έχουν το ίδιο ή παρόμοιο τατουάζ. Ούτε ένας από αυτούς δεν αισθάνεται ασφαλής. Το μόνο που έχουν είναι η παρέα.  Αυτό είχε και ο Ιεφθάε.

Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα και έτσι μαθαίνουμε πως όταν τον χρειάστηκαν πήγαν και τον βρήκαν, και του ζήτησαν να γίνει αρχηγός τους.  Χρειαζόμαστε του λένε, κάποιον να ξέρει να πολεμάει και να καυγαδίζει. Κάποιον να νικήσει τους Αμμωνίτες. Αλλά και ο Ιεφθάε δεν τους χαρίζεται. «Τώρα ήρθατε σε μένα; Τώρα που μ’ έχετε ανάγκη; Εσείς με διώξατε από το σπίτι του πατέρα μου, εσείς με μισούσατε.»

Βλέπετε τι κάνει η πικρία; Δεν σε αφήνει. Έρχεται, τη χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να μας βασανίζει. Παρόλα αυτά, δέχτηκε, ανέλαβε τη δουλειά και έγινε κριτής. Και γενικά τα πήγε πολύ καλά. Μάλιστα στο κεφάλαιο της πίστης, στην προς Εβραίους 11, ο Ιεφθάε μπαίνει στην ίδια συντροφιά με τον Γεδεών, τον Βαράκ, τον Σαμψών, τον Δαβίδ, Σαμουήλ και τους προφήτες.

Και εδώ θα σταματήσουμε να κάνουμε στους εαυτούς μας μερικές ερωτήσεις. Όχι πως μπορούμε έτσι στα γρήγορα να δώσουμε απαντήσεις, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να τις σκεφτούμε.

Ερώτηση πρώτη: Βοηθάς το παιδί σου να διαλέξει φίλους;
 Αν όχι θα στεναχωρηθείς αργότερα. Μεγαλώνουν και θα διαλέγουν φίλους, που δεν θα μπορείς να τους ελέγξεις. 
Βοηθάει να κάτσεις και να μιλήσεις μαζί τους για το τι σημαίνει κάποιος να είναι καλός φίλος. 
Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει. 
Για τους έφηβους, οι φίλοι είναι κυριολεκτικά το παν.
 Στα 12 ή 13 ή 14, η γνώμη των φίλων είναι πιο σημαντική από την δική μας. 
Όσο έχεις την ευκαιρία, μίλησε μαζί τους για το τι είδους φίλους να έχουν.

Μια ακόμη ερώτηση: Μιλάς ποτέ μαζί τους για το πως να μην φαίνονται «χαζοί» στους φίλους τους; 
Να τους βοηθήσεις δηλαδή να μη νοιώθουν πως γίνονται ρεζίλι και να αισθάνονται οι περίεργοι. 
Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, θέλουν να μην έχουν κανένα ψεγάδι. Έλα όμως που το σώμα αλλάζει και από παιδικό γίνεται γυναικείο ή αντρικό. Και κανένας δεν είναι τέλειος. Είναι δική μας ευθύνη να κάνουμε τους πυροσβέστες από τα ειρωνικά σχόλια των άλλων.

Και μια τρίτη ερώτηση. Βοηθάς το παιδί σου, να σταθεί μόνος του, ή μόνη της στα καυτά θέματα, ώστε οι άλλοι να θέλουν να τον ακολουθήσουν;
 Όλα τα παιδιά θα βρεθούν στον πειρασμό να καπνίσουν, να πιουν ή να δοκιμάσουν να έχουν σεξ. Έχουμε κάτσει σαν γονείς με τα παιδιά να τους εξηγήσουμε, γιατί λέμε όχι;

Όταν όλη η παρέα τους θα τα κάνει αυτά και το δικό μου το παιδί θα σταθεί να πει, «όχι δεν θα το κάνω αυτό δεν μου χρειάζεται,» μπορεί να κρατήσει αυτή τη στάση; Στην οικογένεια μαθαίνει κάποιος το μυστικό να στέκεται μόνος του. Μην ξεγελαστούμε αδελφοί μου και πούμε, «Το δικό μου το παιδί έρχεται από χριστιανικό σπίτι, είναι καλό παιδί. Την εμπιστεύομαι. Ξέρει να λέει όχι.» Δεν ξέρει. Και δεν πρόκειται το παιδί σου να έρθει να σου πει μόνος του, βοήθησέ με να είμαι διαφορετικός. Εσύ θα το εμπνεύσεις.

Οι φίλοι τους μπορεί να τους κοροϊδεύουν γιατί το όνομά τους είναι περίεργο, γιατί φοράνε γυαλιά, γιατί πηγαίνουν εκκλησία, γιατί στη γυμναστική δεν είναι καλοί. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι. Ο δικός μας στόχος, είναι να νοιώσουν πως στην οικογενειακή μας παρέα είναι πιο αποδεκτοί απ’ ότι στο σχολείο.

Οι έφηβοι σαν τον Ιεφθάε, ψάχνουν να βρουν να καταλάβουν ποιοι είναι. Είναι δική μας ευθύνη να τους διδάξουμε γιατί υπάρχουν, τι κάνουν εδώ στη γη, πως να ζήσουν. Να τους δώσουμε λόγο ύπαρξης με τη χάρη του Θεού και με τον Λόγο του Θεού. Και αυτό δεν γίνεται μόνο του. Χρειάζεται χρόνο, κόπο και κυρίως προσωπικό παράδειγμα.

Αυτό που δεν έκανε ο Δαβίδ! Ο άνθρωπος «κατά την καρδιά του Θεού». Που όμως σαν πατέρας, στην περίπτωση στο θέμα του Αβεσσαλώμ τα έκανε …θάλασσα. Διαβάζουμε για την οικογένεια του Δαβίδ στο Β΄ Σαμουήλ 3: 2-5 πως είχε πολλές γυναίκες. Και οι πολλές γυναίκες έχουν πολλά παιδιά. Μέσα σε αυτό το οικογενειακό χάος, ένα μικρό αγόρι γεννήθηκε, ο Αβεσσαλώμ.

Συνέβη αυτό παρόλο που ο Θεός στο Δευτερονόμιο 17 είχε δώσει σαφείς εντολές για όσους θα ήταν βασιλιάδες στον Ισραήλ. Ο βασιλιάς του Ισραήλ τρία πράγματα δεν θα μαζεύει, (1) άλογα για να μην περηφανευτεί μάλλον και αρχίζει να ελπίζει στη δική του δύναμη (2) γυναίκες και (3) χρήμα.

Ο Δαβίδ είχε πολλές γυναίκες. Κακώς. Ο Θεός δε το ήθελε αυτό. Κατά συνέπεια, ο Αβεσσαλώμ μεγάλωνε μέσα σε αυτή την «ευρεία» οικογένεια.

Στα χρόνια που μεγάλωνε, ο ήρωας του λαού, ο ανίκητος βασιλιάς Δαβίδ, αμάρτησε με την Βηθσαβεέ. Η ιστορία αυτή βρίσκεται στο 11 και 12 κεφάλαιο του Β΄ Σαμουήλ. Έτσι το μοντέλο  του Αβεσσαλώμ έπεσε σαν χάρτινος πύργος. Ο πατέρας απογοήτευσε τον γιο.

Αλλά αυτό δεν έφτανε, λίγο αργότερα ο Αβεσσαλώμ έχει να αντιμετωπίσει τα τρομερά νέα πως ο Αμνών ο μεγαλύτερος αδελφός του, αλλά από άλλη μητέρα, έχει βιάσει και ντροπιάσει την μικρή του αδελφή, την Θάμαρ. Διαβάζουμε την ιστορία στο κεφάλαιο 13. 
Ο Αβεσσαλώμ θυμώνει. Περιμένει πως ο πατέρας του θα παρέμβει και θα κάνει κάτι, αλλά ο Δαβίδ δεν κάνει τίποτα. Μόνο θύμωσε. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως αυτή η παθητικότητα είχε να κάνει με του Δαβίδ το προσωπικό παρελθόν, την αποτυχία του με την Βηθσαβεέ. Τι άλλο θα σκεφτόταν κανείς; Πως μπορούσε να πειθαρχήσει τα παιδιά του στο ίδιο θέμα που ο ίδιος δεν είχε πειθαρχία; 
Ας το σκεφτούμε αυτό αδελφοί μου ως γονείς και ως μεγαλύτεροι γενικά. Τις αμαρτίες μας ο Θεός τις συγχωρεί. Το κακό μας παράδειγμα όμως, μένει.

Ο Αβεσσαλώμ, λοιπόν, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του.
 Μισεί τον Αμνών  Αφού ο πατέρας μου δεν κάνει τίποτα, και στη ζωή του και στην οικογένειά του, κάποιος πρέπει να κάνει το σωστό. Τι κάνει λοιπόν; Σκοτώνει τον Αμνών. Ή πιο σωστά, βάζει άλλους να τον σκοτώσουν.

Σαν αποτέλεσμα, ο Αβεσσαλώμ φεύγει αυτοεξόριστος για να γλιτώσει τον θυμό του πατέρα του. Ο νέος αυτός είναι θυμωμένος, μπερδεμένος, απογοητευμένος. Παλεύει με τον εαυτό του να μάθει τι θα πει υπευθυνότητα. Όμως οι πράξεις του είναι ανεύθυνες. Η παθητικότητα του Δαβίδ τον θύμωνε. Άσοφα πήρε το πρόβλημα επάνω του και σκότωσε τον αδελφό του.

Εν τω μεταξύ, ο Αβεσσαλώμ βρίσκεται τρία χρόνια στον παππού του και ο Δαβίδ δεν κάνει καμιά κίνηση. Μόνο πεθύμησε να τον δει. Και αυτό γιατί παρηγορήθηκε για τον Αμνών. Τρία χρόνια, ο πατέρας αυτός διαλέγει, στην ανοησία του γιου του, να ανταποκριθεί με μια μεγαλύτερη ανοησία. Και αποδεικνύεται πιο άμυαλος από τον Αβεσσαλώμ. Αν το παιδί σου δεν θέλει να σου μιλήσει, θέλεις εσύ. Γιατί για αυτό μας έβαλε ο Θεός εκεί.

Δεν κάνει τίποτα και μόνο μετά από τη παρέμβαση του Ιωάβ, που τη βρίσκουμε στην αρχή του κεφαλαίου 14, αποφασίζει να τον φέρει πίσω. Αυτό έπρεπε να έχει κάνει ο Δαβίδ σαν πατέρας και σαν άνθρωπος του Θεού. Και δεν το έκανε. Έπρεπε κάποιος ξένος να πάει να του πει τι να κάνει. Να τρέξει πίσω από το παιδί του. Να προσπαθήσει να το ξανακερδίσει. Να αρχίσει να κάνει το σωστό.

Τελικά ο Δαβίδ αποφασίζει να κάνει κάτι. Διαβάζουμε στο  «Ορίστε λοιπόν, η υπόθεση τακτοποιήθηκε όπως ήθελες: Πήγαινε και φέρε πίσω τον νεαρό Αβεσσαλώμ» (Β΄ Σαμ. 14:21). Όμως, είπε και κάτι άλλο: «Ας γυρίσει στο σπίτι του. Αλλά εμένα δε θα με δει» (14:24^α). Και προσέξτε και εδώ την λεπτομέρεια, στο τέλος του εδαφίου, γράφει:Έτσι ο Αβεσσαλώμ γύρισε στο σπίτι του χωρίς να δει το βασιλιά (14:24β). Ο Αβεσσαλώμ δεν είδε το πρόσωπο του «βασιλιά,» όχι το πρόσωπο του «πατέρα» του. Ίσως αυτό μας λέει πως οι δύο τους δεν είχαν σχέση πατέρα με παιδιού, αλλά βασιλιά και υπηκόου. Βλέπετε, η αποξένωση οδηγεί σε μεγαλύτερη απόσταση. Τελικά τι έκανε ο Δαβίδ με αυτό; Τίποτα. Είναι σαν να έλεγε, ‘ας τον να έρθει σπίτι, αλλά δεν θέλω ούτε να τον δω. Αφού είναι γιος μου ή κόρη μου ας ζει εδώ, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω. Αυτό βέβαια δεν είναι ούτε συγχώρηση ούτε αποκατάσταση.

Προσέξτε πουθενά το κείμενο δεν αφήνει να εννοηθεί πως αυτό που έκανε ο Αβεσσαλώμ ήταν σωστό. Μας διδάσκει όμως, πως στη στραβοτιμονιά του Αβεσσαλώμ ο Δαβίδ δεν έκανε αυτό που έπρεπε. Και όλα ξεκίνησαν από τη δική του προσωπική ζωή, την οποία δεν έλεγξε, και πως μετά να ελέγξει τον Αμνών;

Στο εδάφιο 27, διαβάζουμε τη συνέχεια της ιστορίας του Αβεσσαλώμ, «Ο Αβεσσαλώμ απέκτησε τρεις γιους και μια κόρη, που ονομαζόταν Θάμαρ και ήταν πολύ ωραία γυναίκα». Σας κάνει εντύπωση το όνομα της κόρης; Θάμαρ! Το όνομα της αδελφής του. Ο άνθρωπος ζει με ένα άλυτο πρόβλημα. Ο βιασμός χρόνια πριν είναι στο μυαλό του. Ο πατέρας του δεν τιμωρεί τον ένοχο. Σαν αποτέλεσμα παίρνει ο Αβεσσαλώμ την ευθύνη, και σκοτώνει. Και μετά η αυτο-εξορία. Ακόμη θρηνεί την αδελφή του.

Σύμφωνα με τη Γραφή, ο Αβεσσαλώμ έζησε προσέξτε δύο χρόνια στην Ιερουσαλήμ και δεν είδε τον πατέρα του ούτε μία φορά. Στην ίδια πόλη αλλά οι καρδιές τους κόσμους μακριά. Τι κάνει τώρα που είναι πίσω στην Ιερουσαλήμ; Ετοιμάζει την επανάστασή του, που θα τον οδηγήσει στο θάνατό του. 

Ο Δαβίδ δεν ξέρει να ξεχωρίσει το ρόλο του σαν βασιλιάς από τον ρόλο του σαν πατέρας. Μάλλον δεν έχει ρόλο σαν πατέρας. Τουλάχιστον στη ζωή αυτού του παιδιού.

Ξέρουμε το τέλος της ιστορίας αυτής. Ο Αβεσσαλώμ σκοτώνεται. Πιάνονται τα μαλλιά του στα κλαδιά και εκεί τον θανατώνουν. Και τι κάνει ο Δαβίδ; Κλαίει! Κλαίει δυστυχώς αδελφοί την λάθος ώρα: Διαβάζουμε  Γιέ μου Αβεσσαλώμ! Γιε μου, γιε μου Αβεσσαλώμ! Μακάρι να είχα σκοτωθεί εγώ αντί για σένα. Αβεσσαλώμ, γιε μου, γιε μου!» (Β΄ Σαμ. 18:33)

Δεν μπορούμε να φύγουμε μακριά από τα παιδιά όταν μας απογοητεύουν. Μπορεί να τα έχουμε απογοητεύσει εμείς πιο πριν. Όπως απογοήτευσε ο Δαβίδ τον Αβεσσαλώμ. Μία με την Βηθσαβεέ, δύο με τον Αμνών, τρίτον με την αδιαφορία του. Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα. Πως θα το μάθουν αυτό, αν εμείς οι γονείς δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας απέναντι τους.

Τι κάνεις Δαβίδ τρία χρόνια, όταν ο γιος σου είναι σε άλλη χώρα με τον παππού του. Είσαι βασιλιάς ναι! Είσαι και πατέρας. Πόσο έκατσες να παραδεχτείς μπροστά του τις δικές σου αδυναμίες για την Βηθσαβεέ; Ή να του εξηγήσεις γιατί δεν πειθαρχείς τον Αμνών; Πολλές φορές θέλουμε σαν γονείς να κρατάμε ένα προσωπείο τελειότητας, χωρίς να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Το μάθημα από αυτή την κακή σχέση του Δαβίδ με τον Αβεσσαλώμ; Χρόνος μαζί τους τον καιρό που πρέπει. Ανάληψη ευθυνών στα προβλήματά τους. Μην κοιτάς αλλού στο πρόβλημα του παιδιού σου. Είναι πολύ πιθανόν πως κάτι χειρότερο θα συμβεί.

Και δύο θετικά παραδείγματα! Το ένα είναι ο Ιωσίας και το άλλο ο Δανιήλ! Αυτοί οι δύο άνθρωποι τα είχαν όλα εναντίον τους.

Ο Ιωσίας είναι γνωστός γιατί αναμόρφωσε τη θρησκευτική ζωή του Ισραήλ. Έφερε τον λαό πίσω στο Θεό. Τον πήρε από την ειδωλολατρία και τον επέστρεψε στη λατρεία του αληθινού Θεού. Και εδώ ακριβώς βρίσκονται τα περίεργα, αλλά καλά νέα. Υπεύθυνοι για αυτή την ειδωλολατρία ήταν ο πατέρας του και ο παππούς του. Ο Αμών ήταν είκοσι δύο ετών όταν έγινε βασιλιάς, και βασίλεψε δύο χρόνια στην Ιερουσαλήμ. Έπραξε ότι δυσαρεστεί τον Κύριο, όπως είχε κάνει κι ο πατέρας του ο Μανασσής. Θυσίαζε σ’ όλα τα είδωλα που είχε θυσιάσει κι ο πατέρας του και τους πρόσφερε λατρεία. Αλλά ο Αμών δεν ταπεινώθηκε ενώπιον του Κυρίου, όπως είχε ταπεινωθεί ο πατέρας του. Αυτός αμάρτησε πολύ περισσότερο (Β΄ Χρονικών 33:21-25).

 Για 60 χρόνια ο λαός αυτός έχει εγκαταλείψει τον Θεό και για αυτό φταίνε ο παππούς του ο Μανασσής και ο πατέρας του Αμνών. Και ο Ιωσίας, 20 χρονών, αλλαγμένος από τον Θεό, πηγαίνει κόντρα στην κακή αυτή κληρονομιά.

8 χρονών έγινε βασιλιάς. Φυσικά κανένας δεν θα άκουγε τι είχε ένα 8χρονο παιδί να πει. Ήταν κάτω από συμβούλους μέχρι να μεγαλώσει. Ποιον διάλεξε να έχει ως εξουσία ο Ιωσίας; Ποιον διάλεξε να ακούει; Διαβάζουμε στο εδάφιο 3, Το όγδοο έτος της βασιλείας του, ενώ ήταν ακόμη νέος, ο Ιωσίας άρχισε να εκζητεί το Θεό του προπάτορά του Δαβίδ (Β΄ Χρον. 34:3).  Ήταν μόλις 16 χρονών. Ενώ μπροστά του έχει τόσα να φροντίσει, τόσους πολλούς να ακούσει, ή να προσπαθήσει να ευχαριστήσει, παρόλα αυτά, είχε αρκετή σοφία να ψάχνει ειλικρινά, ζητάει να βρει τον Θεό. Σε αυτό του το ψάξιμο βρήκε τον νόμο του Θεού και άρχισε να διαβάζει τον νόμο αυτό.       

Ως αποτέλεσμα η δική του ζωή άλλαξε, και μετά οδήγησε το λαό του πίσω στη δικαιοσύνη του Θεού.  Πως άλλαξε η ζωή του; Αυτό το βρίσκουμε στην παράλληλη αφήγηση στο Β΄ Βασιλέων 22:11, Μόλις ο βασιλιάς Ιωσίας άκουσε τους λόγους του βιβλίου του νόμου, έσκισε τα ρούχα του. Η επαφή του με τον Λόγο του Θεού τον ταπείνωσε και ο ίδιος πρώτα ζήτησε συγνώμη για την ζωή του. Πόσο ετών ήταν; 16!!! 16 ετών αρχίζει να ψάχνει το Θεό, βρίσκει τον νόμο του Θεού, μετανοεί ο ίδιος και 4 χρονιά μετά, στον 12ο χρόνο της βασιλεία του, ενώ ήταν 20 χρονών αρχίζει το έργο της αναμόρφωσης όλου του λαού.

Ας βάλουμε στα χέρια των παιδιών μας, το Λόγο του Θεού. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αλλάξει την καρδιά τους, αυτή είναι η Αγία Γραφή. Ακόμη κι κάποιος δεν μεγαλώνει με πιστούς γονείς, ο Λόγος του Θεού θα κάνει το έργο του. Ακόμη και αν μεγάλωσες σε ένα σπίτι που δεν γνωρίζουν τον Θεό, υπάρχει ελπίδα για σένα. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Μπορεί να αλλάξει εσένα πρώτα και μετά να σε χρησιμοποιήσει για να φέρει και άλλους κοντά Του.

Και επίσης εμείς εδώ οι υπόλοιποι αδελφοί μου που ζούμε εδώ μέσα, που συναντάμε κόσμο έξω, μην χάνετε την ευκαιρία σε κάποιον νέο να του πείτε: Διάβασε τι ο Θεός έχει να πει στην Αγία Γραφή. Η ζωή σου θα αλλάξει. Υπάρχουν νέοι που ψάχνουν τον Θεό. Και χρειάζεται κάποιος να βάλει στα χέρια τους την Αγία Γραφή. Ξέρετε πως έπεσε ο Νόμος του Θεού στα χέρια του Ιωσία; Αν διαβάσετε στο Β΄ Βασιλέων 22, θα δείτε πως καθάριζαν και επισκεύαζαν τον ναό. Ένας Ιερέας που τον έλεγαν Χελκία το «ξέθαψε» κυριολεκτικά, το έδωσε στον γραμματέα του Ιωσία, τον Σαφάν και ο Σαφάν το πήγε στον Ιωσία και άρχισε να του το διαβάζει. Τόσο απλά! Αν αγαπάς τους νέους και είσαι ευαίσθητος στη φωνή του Πνεύματος του Θεού, θα μπορούσες να γίνεις σαν τον Σαφάν και τον Χελκία στη ζωή κάποιου νέου.

Και αν είσαι νέος και έχεις πρόβλημα με το ποιους κανόνες θα υπακούσεις να ξέρεις το εξής: Ούτως ή άλλως θα υπακούσεις κάποιους κανόνες στη ζωή σου. Μπορεί να μην θες αυτούς που βάζουν οι γονείς σου. Τότε θα υπακούς στους φίλους σου. Θα προσπαθείς να είσαι όπως εκείνοι. Ακόμη και η αναρχία έχει κανόνες. Γιατί, λοιπόν, δεν δοκιμάζεις το Θεό στη ζωή σου; Τους δικούς Του κανόνες. Ο Ιωσίας αγκάλιασε την Γραφή και καλλιέργησε μια καρδιά που να αγαπάει τον Θεό. Και ο Νόμος του Θεού μαζί με μια καρδιά που αγαπάει τον Θεό λύνουν τα προβλήματα με την εξουσία και τους κανόνες. Λύνονται μόνα τους αυτά.

Και τελειώνουμε με το Δανιήλ. Αυτός κι αν είναι σε περιβάλλον εχθρικό. Αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο Ναβουχοδονόσορ, ήταν έξυπνος άνθρωπος. Αντί να τους σκοτώσω όλους, σκέφτηκε, θα πάρω τους καλύτερους από αυτούς και θα τους μορφώσω. Θα υπηρετούν εμένα και εγώ, σαν καλός διπλωμάτης, θα έχω και μερικούς από αυτή την κουλτούρα, ώστε να βλέπω τα πράγματα και από τη δική τους τη μεριά. Αυτό και έκανε.

Ζητάει λοιπόν να του φέρουν ανθρώπους αριστοκρατικής καταγωγής χωρίς να έχουν κανένα φυσικό ελάττωμα. Ήταν άνθρωποι νέοι, επιπλέον ήταν έξυπνοι, ήταν μορφωμένοι και διέθεταν γνώση και αντίληψη και θα μπορούσαν να επηρεάσουν και τους ομοεθνείς τους.

Το σχέδιο ήταν καταπληκτικό. Δεν είχε σκοπό ο Ναβουχοδονόσορ να τους βασανίσει, ούτε να τους εξαναγκάσει σε τίποτα. Ήθελε το μυαλό τους. Να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτονταν, τον τρόπο που έβλεπαν τη ζωή. Ήθελε να τους μεταμορφώσει σύμφωνα με το πρότυπο της δικής του χώρας. Αυτό και αν είναι κοινωνική πίεση να συμμορφωθούν με τα νέα ήθη και έθιμα!

Παίρνεις νέους και από ένα αυστηρό περιβάλλον που το άσπρο είναι άσπρο και το μαύρο, μαύρο τους πηγαίνεις σε ένα κόσμο που όλα είναι ανεκτά. Ήταν ένα σχέδιο που ήθελε να τους «ανοίξει» το μυαλό, τους ορίζοντες, τον οραματισμό τους. Έτσι λοιπόν η εκπαίδευσή τους δεν θα ήταν μόνο στα γράμματα, αλλά και στον τρόπο ζωής των Χαλδαίων. Διαβάζουμε, Ο βασιλιάς είχε διατάξει να τους δίνουν κάθε μέρα από το φαγητό και το κρασί που έτρωγε κι έπινε ο ίδιος. Και μετά από τριετή εκπαίδευση θα προσλαμβάνονταν στην υπηρεσία του (Δανιήλ 1:5).

Σκεφτείτε πάλι την πίεση για συμμόρφωση. Δεν μιλάμε απλά για το γυμνάσιο που πάνε τα παιδιά. Δεν μιλάμε για μια παρέα από «κακά» παιδιά που παρασύρουν στο κακό τα καλά παιδιά. Μιλάμε για οργανωμένο σχέδιο μετατροπής μυαλών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εξηγείται και η αλλαγή των ονομάτων τους.  Να μην ξεχωρίζουν ούτε στο όνομα, να είναι σαν όλους τους άλλους. Ώστε να αφομοιωθούν και να αφομοιώσουν τους νέους κανόνες γρήγορα και ανώδυνα.

Αυτό θέλει να κάνει και ο κόσμος αδελφοί. Να μας απορροφήσει. Ώστε να πηγαίνουμε και εμείς με το πλήθος. Γιατί όποιος είναι αλλιώτικος είναι επικίνδυνος. Αν έρθει κάποιος και ζει διαφορετικά η συμπεριφορά του θέτει υπό αμφισβήτηση τις αρχές που ζουν όλοι οι άλλοι. Και μήπως είναι αυτός σωστός και εμείς λάθος;

Στο σημείο αυτό ο Δανιήλ είπε «στοπ.» Διαβάζουμε, Ο Δανιήλ αποφάσισε να μη μιανθεί (Δανιήλ 1:8^α).. Ο Δανιήλ όμως πήρε μια απόφαση. Το πρόβλημα βρισκόταν όχι τόσο στο φαγητό, όσο σε αυτό που αντιπροσώπευε το φαγητό. Και τα φαγητά του Ναβουχοδονόσορα αντιπροσώπευαν ένα τρόπο ζωής, μια φιλοσοφία που δεν είχε τον ένα Θεό πρώτο.

Γιατί το έκανε αυτός; Γιατί δεν πήγε με το πλήθος; Γιατί αν διαβάσει κανείς το υπόλοιπο βιβλίο βρίσκει ένα άνθρωπο που προσεύχεται και μελετάει τις Γραφές! Ότι κι ο Ιωσίας.

«Emo», «Trendy», «Κάγκουρες», Ιεφθάε, Αβεσσαλώμ, Ιωσίας, Δανιήλ.  Χάρηκα γιατί το περασμένο Σάββατο, περάσαμε από το Σύνταγμα με τα παιδιά, αλλά δεν κάτσαμε στα σκαλιά να κλαίμε τη μοίρα μας, ούτε να σκοτώσουμε το χρόνο μας. Προσπαθήσαμε να μάθουμε πώς να κάνουμε Ευαγγελισμό, στην Ερμού. Με όλο το φόβο την αμηχανία, την ντροπή. Αδελφοί γονείς, και όλη η κοινότητα, ας δώσουμε χρόνο στα παιδιά μας, όχι σαν το Δαβίδ. Να τα κάνουμε να νοιώθουν πως στην οικογένειά τους και στην Εκκλησία μέσα, είναι το σπίτι τους, γιατί εδώ βασιλεύει ο Χριστός. Η τέλεια αγάπη, που δίνει την τέλεια ζωή.  Και ας βάλουμε στα χέρια τους το Λόγο του Θεού που αυτός μόνο μπορεί να παράγει ένα Ιωσία και ένα Δανιήλ.  Ώστε να μπορούν μια μέρα να σταθούν όπως αυτοί. Ο Δανιήλ αποφάσισε να μη μιανθεί (Δανιήλ 1:8^α). Αμήν.  

gec.gr