Μέσα στο λόγο του Θεού διαβάζουμε για τα δεινά του Κυρίου, που αποδεικνύουν το μέγεθος της αγάπης Του προς όλους εμάς, για όλα εκείνα που έπαθε ο Κύριος για να μας δώσει το δικαίωμα να διεκδικήσουμε την αιώνια κληρονομιά. Για την λοιδορία και τον εξευτελισμό που υπέστη, για το μαστίγωμα που δέχτηκε αδιαμαρτύρητα, για τον ξυλοδαρμό και τις ύβρεις προς το πρόσωπό Του και τέλος, για την μαρτυρική, σταυρική Του θυσία.
Στο άρθρο αυτό θα μιλήσουμε για τη Γεσθημανή.
Ματθ. κς.36-37 Τότε έρχεται μετ' αυτών ο Ιησούς εις χωρίον λεγόμενον Γεθσημανή και λέγει προς τους μαθητάς· Καθήσατε αυτού, εωσού υπάγω και προσευχηθώ εκεί. (37) Και παραλαβών τον Πέτρον και τους δύο υιούς του Ζεβεδαίου, ήρχισε να λυπήται και να αδημονή.
Εκείνη την ήσυχη και δροσερή νύχτα, μόλις είχε τελειώσει το τελευταίο δείπνο το οποίο είχε παραθέσει ο Κύριος στους δώδεκα μαθητές του, ένας εξ' αυτών, ο Ιούδας, ο οποίος ποτέ δεν κατάλαβε τον σκοπό του Κυρίου και την καρδιά Του, αφού η σχέση που είχε με τον Κύριο στηριζόταν σε μια ψεύτικη αγάπη γεμάτη ιδιοτέλεια, ενδιαφερόταν γι αυτό το οποίο ήθελε ο ίδιος, κι όχι για το θέλημα του Κυρίου, φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση.
`Αγνωστη για τους έντεκα, για τον Κύριο όμως γνωστή.
Οι έντεκα λοιπόν, ακολουθούν τον Ιησού έως το Όρος των Ελαιών, μια μικρή οροσειρά από ασβεστόλιθο, ανατολικά των Ιεροσολύμων. Ονομάστηκε έτσι γιατί η επιφάνειά του ήταν κατάφυτη από ελαιόδεντρα. Κάπου εκεί κοντά, στην είσοδο του κήπου, ονομαζόμενου Γεσθημανή, ο Κύριος αφήνει τους οχτώ μαθητές Του, παίρνοντας μόνο τους τρεις εκείνους που είχε μαζί Του στο Όρος της Μεταμορφώσεως: τους γιους του Ζεβεδαίου, Ιάκωβο και Ιωάννη, και τον Πέτρο, το μαθητή με το μεγαλύτερο θάρρος και τον περισσότερο ζήλο .
(Mατθ. κς.38) Τότε λέγει προς αυτούς· Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου· μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ' εμού.
Σ' εκείνον τον κήπο, μόλις είχε ξεκινήσει η δυσκολότερη στιγμή του Κυρίου μας, μόλις είχε αρχίσει η μεγαλύτερη μάχη που θα έδινε ο Κύριός μας για τη σωτηρία μας.
Παρατηρούμε λοιπόν το εξής θαυμαστό: “Σε έναν κήπο ο άνθρωπος, ο πρώτος Αδάμ, έπεσε παρασυρόμενος από τον διάβολο και την αμαρτία και σε έναν κήπο ένεκεν ενός ανθρώπου, του έσχατου Αδάμ, εκ νέου ο άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί και να περπατήσει μετά του Θεού”.
Στον κήπο της Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα συνομίλησαν με τον διάβολο, έπεσαν και αμάρτησαν.
Στην Εδέμ, ο Αδάμ έλαβε τον απαγορευμένο καρπό από την Εύα και κατ' επέκτασιν από το διάβολο.
Στην Εδέμ, ο Αδάμ έκρυψε τον εαυτό του από το πρόσωπο του Θεού.
Τέλος, στον κήπο της Εδέμ (ευχαρίστησης), ο Αδάμ χαιρόταν και απολάμβανε τα όσα του είχε προσφέρει ο Θεός, ευλογίες που όμως σε λίγο θα έχανε από τον διάβολο.
Μέσα σε έξι εδάφια, διαβάζουμε για μια μάχη που κράτησε περίπου τρεις ώρες. Ο Κύριος, γεμάτος “θλίψη, πόνο και αγωνία” να συνταράσσουν τη ψυχή του, με ιδρώτα και θρόμβους αίματος να κυλάνε στο πρόσωπό του, όπως διαβάσαμε στο εδάφιο 39 για πρώτη και μοναδική φορά αιτείται το θέλημα του Πατέρα όχι να μην γίνει, αλλά αν είναι δυνατόν να γίνει κάπως αλλιώς. Έκφραση, που ήταν απόρροια της τρομακτικής εσωτερικής πίεσης που αισθανόταν ο Ιησούς. Γιατί είχε τόσο μεγάλη θλίψη και αγωνία; Γιατί θα έπινε από εκείνο το ποτήρι.
Μας λέει ο λόγος στον Ησαΐα νγ':4-6 (4) Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. (5) Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. (6) Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.
Τι θα περιελάμβανε αυτό το ποτήρι; Όλες τις αμαρτίες, όλων των ανθρώπων, σε όλες τις εποχές: “αθεϊσμός, ειδωλολατρεία, λαγνεία, κλοπές, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, μίση, βιασμοί, αισχρολογίες, βασανισμοί, πονηρίες, διαστροφές”. Ο Κύριος, καθώς θα έπινε από αυτό το ποτήρι, θα αισθανόταν όλη αυτή τη ανθρώπινη βρωμιά, θα γευόταν όλη την ασχημοσύνη μέσα στη ψυχή Του την ώρα που θα σήκωνε το βάρος των αμαρτιών μας.
Τι άλλο θα περιελάμβανε το ποτήρι αυτό; την εγκατάλειψη του Κυρίου από το πνεύμα του Θεού τη στιγμή που θα έπαιρνε επάνω του όλους αυτούς τους ανθρώπινους ρύπους, όλη τη δική μας βρωμιά και δυσωδία. Αγαπούσε τόσο πολύ τον Πατέρα Του ο Κύριος, που δεν ήθελε ούτε στιγμή να μη βρίσκεται κοντά Του.
Διαβάζουμε στους Ψαλμούς ξθ':20 Ονειδισμός συνέτριψε την καρδίαν μου· και είμαι περίλυπος· περιέμεινα δε συλλυπούμενον, αλλά δεν υπήρξε, και παρηγορητάς, αλλά δεν εύρηκα.
Ο Κύριός μας, καθώς βρέθηκε σ' αυτήν την κατάσταση, θέλησε να βρει συντροφιά, λίγη στήριξη από τους μαθητές Του. Εκείνοι όμως, μη συναισθανόμενοι τη σοβαρότητα της κατάστασης, κοιμόντουσαν καθώς ήταν κουρασμένοι, παρά τις προτροπές του Κυρίου. Ο Πέτρος, μάλιστα, λίγο πριν ομολογούσε ότι θα στεκόταν πάντα στο πλευρό του Κυρίου, μην αφήνοντάς Τον ποτέ μόνο και αβοήθητο.
Έκλαιγε, έκραζε, ικέτευε, όπως διαβάζουμε στους Εβραίους ε':7 Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού, μόνος του εκείνο το βράδυ, καθώς μαχόταν να μην κάνει τίποτε άλλο πέρα από το θέλημα του Πατέρα, αφού αγάπησε περισσότερο εκείνο που ήθελε ο Πατέρας Του και όχι αυτό που ήθελε ο ίδιος. Κανένας δεν ανάγκασε τον Κύριο να δώσει την ψυχή Του και να πεθάνει για όλους εμάς. Ήξερε το θέλημα του Πατέρα, και πολύ απλά μόνος Του επέλεξε να το πράξει τέλεια, λέγοντας εκείνο το βράδυ: “όχι όμως ό,τι θέλω Εγώ, αλλά ό,τι Εσύ”.
Εκείνη τη στιγμή, η θυσία είχε ήδη συντελεστεί μέσα στη ψυχή του Κυρίου, καθώς πλήρως και με τέλεια υπακοή και επίγνωση αποδέχτηκε να πιει από εκείνο το ποτήρι. Και το αποτέλεσμα της εσωτερικής θυσίας που έγινε εκείνο το βράδυ, το είδαμε να πράττεται και στη σωματική σταυρική θυσία του Κυρίου στο Γολγοθά, λίγες ώρες μετά.
(45) Τότε έρχεται προς τους μαθητάς αυτού και λέγει προς αυτούς· Κοιμάσθε το λοιπόν και αναπαύεσθε· ιδού, επλησίασεν η ώρα και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών. (46) Εγέρθητε, ας υπάγωμεν· Ιδού, επλησίασεν ο παραδίδων με.Η ώρα της παράδοσης έφτασε. Η ώρα που φαινομενικά και για λίγο θα επικρατούσε το σκοτάδι, η ώρα που ο διάβολος θα δάγκωνε τη φτέρνα του Κυρίου, προτού Εκείνος τον πατήσει, συντρίβοντάς τον.
Ο κήπος γέμισε μέσα σε λίγα λεπτά από ανθρώπους (αρχιερείς, πρεσβύτερους του ναού και Ρωμαίους στρατιώτες), ενώ στον ουρανό παρατηρείτο τέτοια δραστηριότητα εκείνο το βράδυ, που όμοιά της δεν παρατηρήθηκε ποτέ ως τότε. Οι σατανικές δυνάμεις υπό τις εντολές του διαβόλου, να επιτίθενται πολεμώντας λυσσαλέα τον Κύριό μας, ενώ οι αγγελικές πολεμικές λεγεώνες με γυμνές ρομφαίες, στέκονταν έτοιμες να παρέμβουν πολεμώντας υπέρ του Κυρίου, με μια μόνο εντολή, που όμως δεν πήραν ποτέ. Μόνο ένας άγγελος (όπως διαβάζουμε στον Λουκά) στάλθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα στον Ιησού, για να τον στηρίξει και να τον παρηγορήσει τις ώρες της αγωνίας και της θλίψης Του (και όχι για να πολεμήσει).
Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι γνωστά. Ο Ιούδας παραδίδει τον Κύριο, ο οποίος συλλαμβάνεται δικάζεται και σταυρώνεται.
Άραγε, αδέλφια, τη Γεσθημανή την έζησε μόνο ο Κύριος ή τη ζει και ο κάθε πιστός;
Τι διδασκόμαστε από τους χαρακτήρες που πρωταγωνίστησαν εκείνο το βράδυ;
Ο χαρακτήρας του Ιούδα:
(Εφεσ.γ.17-19) διά να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών, (18) ώστε να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος, (19) και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού.
Δια μέσου της πίστης θα μπορέσει να κατοικήσει ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας. Έτσι ο πιστός, με αγάπη θα ριζώσει κοντά και δίπλα στον Κύριο, οικοδομώντας παράλληλα την πνευματική του οικοδομή στο σίγουρο και ασάλευτο θεμέλιο που λέγεται Ιησούς Χριστός, για να μείνει ο οίκος αυτός εις τον αιώνα. Μόνο τότε ο πιστός θα μπορέσει να γνωρίσει τα βάθη της καρδιάς και του θελήματος του Κύριου Ιησού Χριστού, πληρούμενος από τον Θεό..
Ο Ιούδας ποτέ δεν αγάπησε τον Κύριο, ποτέ δεν Τον πίστεψε, ποτέ δεν Τον κατάλαβε, αλλά ήταν μαζί του από προσωπικά κίνητρα και εγωκεντρικές φιλοδοξίες. Φαινόταν ότι αγαπούσε τον Ιησού, “ταξίδευε μαζί του συνεχώς αφήνοντας τα πάντα πίσω, θεράπευε ασθενείς, κήρυττε το ευαγγέλιο, εξέβαλλε δαιμόνια”. Αλλά τα έργα αυτά, δεν προέρχονταν από αγάπη προς τον Ιησού, αλλά από “ανάγκη για προσωπική προβολή, για ανθρώπινο έπαινο και κοινωνική αναγνώριση”. Ήταν υποκριτής, ψεύτικος, γεμάτος φιλαργυρία και απέβλεπε στο δικό του κέρδος. Αυτό το διαβάζουμε στον Ιωάννη ιβ':6, όταν έδειξε δυσαρέσκεια στη Μαρία του Λαζάρου, όταν εκείνη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με το μύρο, το οποίο ήθελε να πουληθεί δήθεν για τους φτωχούς. Τα αληθινά του κίνητρα όμως ήταν άλλα, αφού ήθελε να καταχραστεί τα χρήματα αυτά του ταμείου. Ήθελε να τα έχει καλά με όλους, “τον Κύριο, τους υπόλοιπους μαθητές, τους φαρισαίους”, συμβιβάζοντας μέσα στην καρδιά του πράγματα και διδασκαλίες εντελώς διαφορετικές. Και όταν στο τέλος ο Ιούδας είδε ότι αυτό το οποίο ήθελε και περίμενε από τον Κύριο να μη γίνεται, θύμωσε και στράφηκε εναντίον Του, προδίδοντάς Τον. Τι περίμενε; ότι ο Ιησούς θα ελευθέρωνε τον Ισραήλ από το ζυγό των Ρωμαίων, καθιστώντας μια επίγεια βασιλεία, με τον ίδιο σε υψηλή θέση.
Ο Λόγος λέει στις Παροιμίες ια':20 Οι διεστραμμένοι την καρδίαν είναι βδέλυγμα εις τον Κύριον·
Αυτού του είδους ο χριστιανός, ζει και σήμερα και κυκλοφορεί ανάμεσά μας:
Είναι ο χριστιανός του οποίου η καρδιά είναι γεμάτη αμφιβολία και απιστία, έτσι ποτέ δεν θα ριζώσει κοντά στον Κύριο, ποτέ το πνευματικό του οικοδόμημα δεν θα το οικοδομήσει επάνω στο σίγουρο θεμέλιο. Και με αυτόν τον τρόπο, δεν θα αφήσει τον Κύριο να του αποκαλύψει το πρόσωπό Του.
Είναι ο χριστιανός που δεν αγαπά τον Ιησού, δεν τον καταλαβαίνει, παρ' όλο που εργάζεται για τον Κύριο, δεν το κάνει από αγάπη, αλλά για προσωπική προβολή, εγωκεντρικές φιλοδοξίες, προσωπικά κίνητρα, ζητώντας τον ανθρώπινο έπαινο κι όχι εκείνον του Θεού. Η καρδιά του είναι γεμάτη ζήλια και το στόμα του γεμάτο καταλαλιά, για την πρόοδο των υπολοίπων εργατών.
Είναι αυτό που λέει ο Κύριος στο Ματθαίο ζ':22-23 (22) Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; (23) Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.
Είναι ο χριστιανός που υποκριτικά δείχνει ότι θέλει το καλό της εκκλησίας, ενώ το μόνο που ζητάει είναι το δικό του κέρδος.
Είναι ο χριστιανός που συμβιβάζει στην καρδιά του κοσμικά και πνευματικά στοιχεία. Υπηρετεί παράλληλα δυο κυρίους, τον διάβολο, αφού πράττει αμαρτίες και τον Κύριο. Νομίζει ότι απλώς η παρουσία του στη συνάθροιση, μια προσευχή τυπική ή ένα έργο φιλαδέλφειας, είναι ικανά να τον σώσουν και να σκεπάσουν την προδοτική του συμπεριφορά προς τον Κύριο, που πράττεται καθώς παραδίδεται στις επιθυμίες της σάρκας.
Είναι ο χριστιανός που ζητάει θέσεις εξουσίας στην εκκλησία κι όταν δεν του δοθούν φεύγει απ' αυτήν.
Και τέλος, είναι ο χριστιανός που, καθώς ζητεί και δε λαμβάνει, ή αυτό το οποίο αιτήθηκε δεν εκπληρώνεται όπως το ζήτησε, πικραίνεται με τον Θεό, απογοητεύεται με το Πνεύμα το Άγιο, εκφράζεται με εκφράσεις όπως: “ο Θεός δεν με αγαπά, ο Θεός με ξέχασε, ο Θεός σε άλλους δίνει ενώ σε μένα τίποτα, υπάρχει Θεός;”
Και το επόμενο βήμα αυτής της αστήρικτης και μη ριζωμένης καρδιάς στον Κύριο, είναι να τον προδώσει φεύγοντας από την εκκλησία, ή ενώ σωματικά είναι παρών, πνευματικά είναι νεκρός και απομακρυσμένος από τον Χριστό.
Ο χαρακτήρας του Πέτρου:
Φιλιπ.α.10-11 διά να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού, (11) πλήρεις καρπών δικαιοσύνης των διά του Ιησού Χριστού εις δόξαν και έπαινον Θεού.
Ο κάθε πιστός, καθώς ζει κοντά στον Ουράνιο Πατέρα, είναι γεμάτος από καρπούς δικαιοσύνης, που παράγονται δια μέσω του Ιησού Χριστού σε δόξα και έπαινο του Θεού.
Είχε αποκάλυψη και πνευματική ωριμότητα, θα έλεγα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους μαθητές του Κυρίου και αυτό το διαπιστώνουμε στην ερώτηση του Κυρίου προς τους μαθητές Του “για το ποιος ήταν”: Ματθαίος ις':15-17, όταν ο λαός έλεγε ότι ο Κύριος ήταν: ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ηλίας, ο Ιερεμίας ή κάποιος από τους προφήτες. Ο Πέτρος ήταν εκείνος που απάντησε ότι ήταν ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, αποκάλυψη που δεν του φανέρωσε σάρκα και αίμα, αλλά ο Πατέρας που είναι στους ουρανούς.
Όπως διαβάζουμε, λίγες ώρες πριν ο Κύριος παραδοθεί και αφού του είπε πως εκείνο το βράδυ θα τον αρνιόταν τρεις φορές, ο Πέτρος του απάντησε ότι “θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να τον απαρνηθεί”. Όμως, πολλές φορές, οι καλές προθέσεις δεν είναι αρκετές στα πράγματα του Θεού, μια και βλέπουμε ότι, όταν ο Κύριος τον χρειάστηκε εκείνο το βράδυ, τον βρήκε να κοιμάται κουρασμένος και μη συναισθανόμενος τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Αυτού του είδους ο χριστιανικός χαρακτήρας, ζει και σήμερα και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Είναι ο χριστιανός που, αφού αναγεννήθηκε, είναι γεμάτος ζήλο και πάθος για το Θεό. Είναι ο χριστιανός που η καρδιά του είναι γεμάτη από αγάπη και πίστη προς τον Θεό. Είναι ο χριστιανός που θέλει να είναι κοντά στο Χριστό συνεχώς, πράττοντας έργα με καρπούς δικαιοσύνης (είναι παρών στην προσευχή, έτοιμος να ευαγγελίσει, πρόθυμος να νηστέψει για αιτήματα, να δώσει ένα χέρι βοήθειας σε έργα φιλαδέλφειας). Έχει αποκάλυψη μέσα στο πνεύμα του για τα πράγματα του Θεού και ωριμότητα, και δηλώνει ότι ποτέ δεν θα απαρνηθεί σε όλη την πνευματική ζωή του τον Κύριο, έτοιμος πάντα να προσφέρει το καλύτερο του εαυτού του.
Αλλά καθώς τα χρόνια περνούν, η πρώτη αυτή αγάπη σβήνει, σιγά-σιγά χάνεται και επέρχεται ο πνευματικός λήθαργος, ύπνος που κάνει τον πιστό να μην εργάζεται πλέον το έργο του Θεού. Στις Παροιμίες, ιθ':15, διαβάζουμε ότι Η οκνηρία ρίπτει εις βαθύν ύπνον· και η άεργος ψυχή θέλει πεινά. Συνέλθετε εις εαυτούς κατά το δίκαιον και μη αμαρτάνετε· λέει ο Λόγος του Θεού στην Α' Κορινθίους ιε':34. Ο πιστός , ο οποίος έχει περιέλθει σε πνευματικό ύπνο εξαιτίας: “της μέριμνας, της απάτης, του πλούτου, των βιοτικών αναγκών, από φοβίες-δειλία-ντροπή”, πρέπει, όπως μας λέει ο Λόγος, να να συνέλθει, όπως είναι σωστό και δίκαιο και να σταματήσει να αμαρτάνει.
Να αμαρτάνει;
Ναι, αδέλφια, γιατί αμαρτία δεν είναι μόνο η ηθική παράβαση, αλλά όπως διαβάζουμε στην Ιακώβου δ':17 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία. Όταν ο πιστός γνωρίζει ότι πρέπει να πράξει τα πνευματικά και κοιμάται, τότε αυτό είναι αμαρτία. Αλλού ο Λόγος λέει: Α' Σαμουήλ ιβ':23 εις εμέ δε μη γένοιτο να αμαρτήσω εις τον Κύριον, ώστε να παύσω από του να δέωμαι υπέρ υμών· αλλά θέλω σας διδάσκει την οδόν την αγαθήν και ευθείαν·
Ο προφήτης, μας λέει ότι είναι αμαρτία να σταματήσει κάποιος να προσεύχεται και να διδάσκει τον αγαθό και ευθύ δρόμο. Ο Λόγος μας λέει στον Ιερεμία μη':10: Επικατάρατος αυτός που πράττει το έργο του Κυρίου με τρόπο αμελή. Όπως εκείνος ο δούλος, στην παραβολή των ταλάντων, ο οποίος αντί να αυξήσει τις ευλογίες που έλαβε, εργαζόμενος υπέρ του Κυρίου, έθαψε το τάλαντο, τις ευλογίες, με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί ό,τι του είχε δοθεί και να τιμωρηθεί. Ο καθένας μας, λοιπόν, ας αναλογιστεί τις ευθύνες του και ας πράξει τα δέοντα, όπως ο Πέτρος, που εκείνο το βράδυ ωρίμασε και άλλαξε, εννοώντας περισσότερο το έργο του Κυρίου.
Ο χαρακτήρας του Κυρίου, του ανθρώπου Ιησού Χριστού:
' Α Πέτρου β':21 Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού·
Ο τελευταίος χριστιανικός χαρακτήρας για τον οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, είναι αυτός που ακολουθεί τα ίχνη που άφησε ο Κύριος. Είναι ο χριστιανός που βλέπει ως παράδειγμα τη ζωή του Ιησού και προσπαθεί δια της χάριτος να την ζήσει.
Αλλά για τον οποιοδήποτε πιστό είναι πολύ δύσκολο να ακολουθεί κατά πάντα αυτά τα ίχνη, γιατί ο νόμος της σάρκας, ο οποίος υπάρχει μέσα στα μέλη μας, αντιμάχεται το νόμο του πνεύματος, με αποτέλεσμα σε: “πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή, σε πολλές καταστάσεις, να μην ακολουθούμε τα χνάρια και τα παραδείγματα του Κυρίου, αλλά της καρδιάς μας, της αμαρτίας και του διαβόλου”.
στον κήπο της Γεσθημανής.
Πού είναι αυτός ο κήπος; στο ταμείο σου. Μόνον όποιος βαδίζει στον προσωπικό του κήπο της Γεσθημανής, μπορεί να βλέπει, να ακούει και να ακολουθεί τον Κύριο.
Θυμάστε την όλη αναφορά σ' εκείνο το βράδυ, λίγο πριν την παράδοση του Κυρίου; θυμάστε τις αντιθέσεις που αναφέραμε; τι είπαμε για τον κήπο της Εδέμ και τον κήπο της Γεσθημανής; θυμάστε που μιλήσαμε για τον πρώτο και τον έσχατο Αδάμ; όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς και στη δική μας ζωή:
Γιατί, αδέλφια, καθώς θα βρεθούμε στον κήπο της Γεσθημανής, θα παύσουμε να συνομιλούμε με τον διάβολο και την αμαρτία, γιατί πλέον θα συνομιλούμε μόνο με τον Θεό, όπως έκανε κι ο Ιησούς.
Εκεί, στον κήπο της Γεσθημανής, το πνεύμα μας θα μεγαλύνει το όνομα του Θεού, θα ψάλλει για τα μεγαλεία Του, θα δοξάζει τα θαυμάσιά Του, θα τον ευχαριστεί για την ευεργεσία Του, θα αναπαύεται στη “γλυκιά, τρυφερή, στοργική, τρυφερή αγκαλιά” του Ουράνιου Πατέρα.
Εκεί, ο Κύριος θα μας μιλήσει, θα μας χαϊδέψει, θα μας χτυπήσει στοργικά την πλάτη, λέγοντάς μας πόσο πολύ μας αγαπά.
Στον κήπο της Γεσθημανής, ο χαρακτήρας μας θ' αλλάξει, καθώς θα γνωρίζουμε τον χαρακτήραςτου Κυρίου, αποβλέποντας στα ουράνια κι όχι στα επίγεια σκύβαλα.
Στον κήπο, θα συνθλιβόμαστε όπως η ελιά στο ελαιοτριβείο, κλαίγοντας γεμάτοι συντριβή και μετάνοια για τα σφάλματά μας, ζητώντας από τον Πατέρα να μας αλλάξει την καρδιά, πλημμυρίζοντάς την με πίστη και αγάπη για τον Θεό, με απλότητα και ταπεινοφροσύνη, μια καρδιά με καθαρά κίνητρα, χωρίς προσωπικά συμφέροντα ή ανάγκη για προβολή.
Στον κήπο της Γεσθημανής, θα διατηρούμε το πνεύμα μας ζέον, άγρυπνο, μην επιτρέποντας ποτέ στον πνευματικό λήθαργο να έρθει πάνω μας κάνοντάς μας αμελείς στο έργο του Θεού.
Στον κήπο της Γεσθημανής, θα μάθουμε να εμπιστευόμαστε το Άγιο Πνεύμα, αναμένοντας την απάντηση σε κάθε αίτημά μας, στο χρόνο που ο Κύριος θεωρεί κατάλληλο να μας αποδώσει. Έτσι θα παύσουμε να γογγύζουμε και να κατηγορούμε τον Πατέρα μας, που έχει μια καρδιά γεμάτη από αγάπη και ενδιαφέρον για το κάθε Του παιδί.
Στον κήπο της Γεσθημανής, όπως ο Κύριος αγωνιούσε για κείνη την πρώτη αμαρτία, έτσι κι εμείς θα κλάψουμε για την αμαρτία του κάθε ανθρώπου, για την άγνοιά του που φέρνει τον πνευματικό θάνατο και θα ικετεύσουμε για τη σωτηρία του.
Εκεί θα μάθουμε ν' αγαπάμε τ' αδέλφια μας, παύοντας έτσι να ζηλεύουμε και να καταλαλούμε, γιατί πλέον η καρδιά μας θα είναι γεμάτη αγάπη και συγχώρεση.
Στον κήπο της Γεσθημανής, θα λαμβάνουμε δύναμη, όταν η ζωή μας προσφέρει ένα ποτήρι πικρό και δυσάρεστο. Ίσως κάποια στιγμή έρθει στη ζωή μας “ένα πρόβλημα, ένα αδιέξοδο, ένας φόβος, ένα εμπόδιο, μια θλίψη”.
Εκεί, στον κήπο, θα σταθούμε με παρρησία, όπως ο Ιησούς μπροστά στο θρόνο του Θεού, για να λάβουμε έλεος και να βρούμε χάρη για βοήθεια σε καιρό ανάγκης: Εβραίους δ:16.
Το αποτέλεσμα της προσευχής μας θα είναι, ότι οι αγγελικές λεγεώνες, θα παρουν εντολή να πολεμήσουν στο πλευρό μας, όπως λέει ο Λόγος στον Ψαλμό ϟα':11-12 (11) Διότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, διά να σε διαφυλάττωσιν εν πάσαις ταις οδοίς σου. (12) Θέλουσι σε σηκόνει επί των χειρών αυτών, διά να μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου.
Εκεί, στον κήπο της Γεσθημανής, καθώς θα καταφεύγουμε στον Θεό, θα σηκώνουμε υψηλά τείχη προστασίας και ασφάλειας γύρω μας, από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας: “σεισμούς, λιμούς, καταστροφές θανατηφόρους ιούς οικονομική κρίση, κλπ.”. Λέει ο Λόγος στον Ψαλμό ϟα':9-10 (9) Επειδή συ τον Κύριον, την ελπίδα μου, τον Ύψιστον έκαμες καταφύγιόν σου, (10) δεν θέλει συμβαίνει εις σε κακόν, και μάστιξ δεν θέλει πλησιάζει εις την σκηνήν σου.
Γιαυτό,
Κολ. δ. 6-7 Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ' εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ' ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως. (7) Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού.
Aπο: Νικήτα Παρασκευά
xristianikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου